آنچه برای فتح (بخشی از) مسابقه فوق العاده ماراتن Runfire Cappadocia در ترکیه لازم بود

محتوا

• بررسی برای

برای طی کردن 160 مایل در صحرای سوزان ترکیه چه چیزی لازم است؟ حتما تجربه کنید آرزوی مرگ؟ شاید.به عنوان یک دونده جاده ، من با مسیرهای طولانی غریبه نیستم ، اما می دانستم که ثبت نام در مسابقه فوق العاده Runfire Cappadocia Ultra Marathon یک ماجراجویی افسانه ای و محکم خواهد بود ، حتی برای چند ماراتن مثل من.

من 16 ساعت از شهر نیویورک به روستای اوچیسار در کاپادوکیا سفر کردم. اما اولین آشنایی واقعی من با این منطقه از طریق بالون سواری در مرکز آناتولی انجام شد. کاپادوکیا نیمه خشک محل زندگی هیتی های قدیم ، ایرانیان ، رومیان ، مسیحیان بیزانسی ، سلجوقیان و ترکان عثمانی بوده است و به راحتی می توان از عظمت زمینی که قصد داشتم در آن فرار کنم در حالی که بر فراز صخره های سنگی معروف به "پری" حرکت می کرد ، قدردانی کرد. دودکش ". رنگ‌های صورتی دره رز، تنگه‌های عمیق دره ایهلارا، قله‌های پرتگاه قلعه اوچیسار، و مسیرهای پیاده‌روی در میان دره‌های حکاکی‌شده نوید یک تجربه یک‌بار در زندگی را می‌دهند. (درست مانند این 10 بهترین ماراتن برای سفر در جهان.)

اما آیا می توانید آن را یکبار در طول زندگی بنامید اگر قبلاً در آرزوی انجام مجدد آن هستید؟

قبل از مسابقه ، ما در چادرهای سنتی ترکی در دره عشق اردو زدیم. با شش گزینه مختلف از یک روزه 20 هزار نفری (تقریباً نیم ماراتن) تا یک ماراتن اولترا ماراتن 160 مایلی هفت روزه و کاملاً خود پشتیبانی، همه 90 ماجراجوی سفر من تحت پوشش قرار گرفتند. محبوب ترین گروه ها سونوگرافی "مینی" چهار و هفت روزه است ، جایی که ورزشکاران بین 9 تا 12 مایل در روز بین وعده های غذایی در اردو با هم تمرین می کنند. این مسابقه از روی صخره ها ، مزارع مزرعه ، دره های سرسبز ، روستاهای روستایی ، دریاچه دهانه و دریاچه نمک خشک طوز عبور می کند. روزها گرم هستند و 100 درجه فارنهایت فشار می آورند و شب ها خنک هستند و تا 50 درجه فارنهایت پایین می آیند.

من برای RFC 20K ثبت نام کردم-اولین مسابقه دوومیدانی من تا کنون-همراه با دو روز دیگر دویدن. اما به سرعت متوجه شدم که نزدیک به 13 مایل از کاپادوکیه سخت ترین و زیباترین مایل هایی است که تا به حال با آن برخورد کرده ام. از 100 مسابقه و دویدن بیشماری که من در شش قاره ثبت کرده ام ، هیچ کدام به اندازه Runfire Cappadocia گرم ، تپه ای ، متواضع و نشاط آور نبوده اند. این مسابقه چقدر سخت است؟ زمان برنده شدن در هر نیمه ماراتن جاده ای بین 1 ساعت تا 1 ساعت و 20 دقیقه است. زمان برنده شدن در RFC 20K 2 ساعت و 43 دقیقه بود. آن برنده بود فقط فرد تا 3 ساعت به پایان برساند. (بیاموزید که دویدن در گرما با بدن شما چه می کند.)

شب قبل از مسابقه 20K، ما در مورد این دوره توضیح داده شدیم، اما در حالی که ماراتن‌های فوق‌العاده با دستگاه‌های GPS برنامه‌ریزی‌شده با مسیر مسابقه سفر می‌کردند، ما فقط فهرستی از پیچ‌ها در طول یک مسیر مشخص‌شده داشتیم. روز مسابقه ، با وجود آن مسیر مشخص ، من گم شدم. سپس دوباره و دوباره از دست دادم ، تا زمان قطع نهایی در دومین ایستگاه بازرسی ایمنی را از دست دادم. پنج مایل اول را بدون رویداد در حدود 1 ساعت و 15 دقیقه و شش مایل بعدی را در 2 ساعت و 35 دقیقه به پایان رساندم. من بعد از دور زدن در دور مسابقه به شوخی لقب "Walkfire" را دادم.

در بیرون از مسیر، خورشید بی امان بود، هوا خشک، سایه کم و دور بین. قبول کردم که عرق لباسم را خیس کند. اما در حین عبور از فر که باعث ایجاد سراب می شد ، اقدامات احتیاطی بیشتری را نیز انجام دادم تا از گرمازدگی ، آفتاب سوختگی و کم آبی بدن جلوگیری کنم. من خیلی آهسته تر از حد معمول دویدم و استراحت های پی در پی داشتم. "Walkfire" ، همانطور که بود ، ایده بدی نبود. زنجیره های کربوهیدرات و الکترولیت همراه با مقدار زیادی آب ضروری بود. من بطری های کامل آب را در نقاط بازرسی و همچنین بطری را که در حال فرار با خود حمل می کردم ، خوردم. بوفانا من نیز ضروری بود. من آن را به عنوان یک گیتر و محافظ آفتاب برای گردنم می پوشیدم و آن را روی دهانم می کشیدم وقتی جاده مخصوصاً گرد و خاک بود. و ضد آفتاب ، ضد آفتاب شیرین ، چگونه تو را دوست دارم؟ من هر روز صبح اعمال می‌کردم و در کمربند مسابقه‌ام تند وشدید زدن می‌کشیدم تا در اواسط مسابقه اعمال کنم. به علاوه، من جرأت نداشتم بدون سایه و گیر حرکتی انجام دهم.

در نهایت گم شدن در صحرای آناتولی آنقدرها هم که به نظر می رسد ترسناک نبود. مانند جاهای دیگر، خطراتی در کمین ترکیه است که در چهارراه اروپا و خاورمیانه قرار دارد. اما در کاپادوکیا و استانبول ، دنیایی را احساس کردم که دور از مشکلات جهان است. حتی به عنوان زنی که به تنهایی سفر می کرد و می دوید، چیزی که روی زمین دیدم هیچ شباهتی به تصاویر موجود در اخبار نداشت.

دختران روسری در راه رفتن به مدرسه یکشنبه وقتی در روستای روستایی آنها می دویدیم، می خندیدند. مادربزرگهای باحجاب از پنجره های طبقه دوم دست تکان می دادند. زن جوانی با شلوار جین لاغر فکر می کرد که چه چیزی دوندگان را به روستای غبارآلود خود می آورد. شما هم به اندازه لباس تنگ و پیراهن می بینید که زنان ترکیه ای با تاپ و شورت می دوند. و صدای اذان مسلمانان از مناره های مساجد به همان اندازه که زیبا بود آرام بخش بود.

جهان در حال اجرا بسیار دوستانه است ، و من دوندگان و برگزارکنندگان مسابقات ترک را از جمله استقبال کننده ترین کسانی که با آنها روبرو شده بودم ، یافتم. در طول 20K، با چهار دونده گمشده دیگر که از گوشه و کنار ترکیه آمده بودند، دوست شدم. با هم صحبت کردیم ، خندیدیم ، سلفی گرفتیم ، از کافه های کنار صخره نوشیدنی خریدیم ، از مسئولان مسابقه تماس تلفنی گرفتیم و سرانجام پس از پیمایش تقریباً 11 کیلومتری در 3 ساعت و 49 دقیقه به پاسگاه دوم رفتیم. (بیاموزید که چرا داشتن یک دوست تناسب اندام بهترین چیز است.) من اولین DNF (تمام نشد) را در کنار 25 دونده دیگر که نتوانستند در بازه زمانی چهار ساعته تمام کنند، به دست آوردم. (آگاهی: فقط 54 دونده با هم رقابت می کردند.) با این حال من یکی از به یاد ماندنی ترین مسابقات زندگی ام را داشتم.

در روز دوم Runfire، تیم گارمین جی‌پی‌اس سرگردان را دنبال کردم و دوندگان را در طول مسیر با فولکس واگن آماروک ردیابی کردم. با از بین رفتن دوندگان 20K ، آنها فقط 40 دونده برای مراقبت داشتند. من از چند ایست بازرسی در طول راه ، جایی که مقامات آب ، کمک های پزشکی و سایه سایه ارائه می کردند ، ماراتنهای فوق العاده را تشویق می کردم. سپس چهار مایل آخر مسیر را در امتداد یک جاده ماسه ای تنها ، اما دوست داشتنی دویدم.

گلهای آفتابگردان از طریق زمین های سوزان مزاحم باد ایجاد می کنند و مسیر را با گل های وحشی پوشانده اند. سیب زمینی ، کدو تنبل ، گندم و جو در سبد نان آناتولی در سرزمین اصلی ترکیه رشد کرد.

همانطور که جلو می رفتم ، احساس می کردم تنها دونده جهان هستم ، گرد و خاک برمی دارم ، زیر نور خورشید چشمک می زنم و هر ثانیه گرم و عرق کرده را دوست دارم. در آن لحظه ، من جذابیت فوق العاده ماراتن زحمت کشیدن در یک جاده خلوت و گشت و گذار در جهان را یک به یک درک کردم. در حالی که بدون موسیقی می دویدم، هر نفس، هر پا، وزوز مگس و خش خش گندم را می شنیدم. احساس کردم بخشی از زمین، یک حیوان در حال گردش است، یک مسافر در یک جستجوی حماسی.

اما در حالی که افکارم را در خندوانه دونده از دست دادم، سه پسر مرا از خیالم ربودند. آنها مرا به ترکی خطاب کردند، سپس انگلیسی که با تلفظ ضعیف پاسخ دادم merhaba، سلام همه منظوره. آنها می خواستند نام خود را به من بگویند و نام من را یاد بگیرند. یکی تانک دیزنی 101 Dalmatians را بر تن داشت. و بار دیگر ، من فقط یک انسان بودم. فقط یک دونده ، نه یک ماراتنر فوق العاده. اما دانه کاشته شد ، اشکال کمی داشت. من بیشتر می خواستم.

روز بعد به مدت 9 مایل، با یک دونده ترک به نام گوزده همکاری کردم. هنگام صعود به قله مسابقه در ارتفاع 5900 پا ، بیش از یک مایل ارتفاع ، از دریاچه دهانه ، روستای سنگی و دیگر مکان ها شگفت زده شدیم ، در حالی که شاخص گرما از 100 درجه فارنهایت بالا رفت. با کمک یک دستگاه جی‌پی‌اس، ماندن در مسیر را بسیار آسان‌تر دیدم. گوزده زردآلو و گیلاس را از درختان مجاور کند. ما در تعطیلات پیاده روی عکس هایی را نشان دادیم-گربه و سگ من. نکاتی را در مورد ماراتن بانک شیکاگو در بانک آمریکا ، مسابقه بزرگ بعدی در تقویم او ، که اتفاقاً در زادگاه کودکی من برگزار می شود ، به اشتراک گذاشتم. او به من توصیه هایی برای سفر آینده ام به استانبول، زادگاهش داد. (هوس یک ماجراجویی دور از دسترس را دارید؟ در اینجا 7 مقصد مسافرتی که به ندای "وحشی" پاسخ می دهند آورده شده است.)

و وقتی فهمیدم زمان حضورم در مسابقه رو به پایان است ، قلبم فرو رفت. در پایان روز، ماشینی منتظر ماند تا من را از آنجا دور کند، به کاپادوکیه و به استانبول برگردد. من می خواستم با سایر شرکت کنندگان به سمت کمپ بعدی در کنار دریاچه نمک بزرگ ترکیه بدوم. من می خواستم در تمام روزهایم یک فوق ماراتن باش باشم. برای دویدن در صحرای سوزان ترکیه از مناظر افسانه ای چه چیزی لازم است؟ تمایل به قهرمان بودن "برای همیشه و همیشه" همانطور که دیوید بووی می خواند. یا ، می دانید ، فقط برای یک روز.

بررسی برای