چرا شما باید دوستان جدید مادر خود را بررسی کنید

مطمئناً تبریک خود را در شبکه های اجتماعی ارسال کنید. اما مسیری است که ما یاد می گیریم کارهای بیشتری برای والدین جدید انجام دهیم.

وقتی در تابستان 2013 دخترم را به دنیا آوردم ، مردم و عشق او را احاطه کرده بودم.

تعداد زیادی از دوستان و اعضای خانواده در اتاق انتظار منتظر می مانند و پیتزای سرد می خورند و اخبار 24 ساعته را می بینند. آنها به داخل و خارج از اتاق من رژه می روند - {textend} به من پیشنهاد راحتی ، همراهی و (هنگامی که پرستاران اجازه می دهند) پیاده روی کوتاه در سالن مستطیل شکل - {textend} و پس از زایمان ، آنها به بالین من آمدند تا مرا بغل کنند. و دختر بچه خوابیده ام را نگه دارم.

اما کمتر از 48 ساعت بعد ، اوضاع تغییر کرد. زندگی من (غیر قابل انکار) تغییر کرد ، و تماس ها خاموش شد.

متن "چه احساسی دارید" متوقف شد.

در ابتدا سکوت خوب بود. من مشغول پرستاری ، چرت زدن و تلاش برای آروغ زدن عزیزم بسیار سرسختم بودم. و اگر نمی توانستم برگه های قهوه خود را نگه دارم ، چگونه می توانم برگه های دوستانم را نگه دارم؟ زندگی من با افزایش 2 ساعته انجام شد ... در یک روز خوب.

من در خلبان خودکار کار کردم.

من فرصتی برای انجام کاری بیشتر از "زنده ماندن" نداشتم.

با این حال ، پس از چند هفته ، سکوت ترسناک شد. من نمی دانستم چه کسی هستم - {textend} یا چه روزی است.

من بی وقفه از طریق شبکه های اجتماعی پیمایش می کردم. من بی وقفه تلویزیون تماشا کردم و به یک افسردگی عمیق فرو رفتم. بدن من با کاناپه ارزان IKEA ما یکی شد.

من - {textend} البته - {textend} می توانستم تماس بگیرم. می توانستم با مادرم تماس بگیرم یا با مادر شوهرم تماس بگیرم (برای کمک ، مشاوره یا آغوش). می توانستم به دوست دختر یا بهترین دوستم پیامک بزنم. می توانستم به شوهرم اعتماد کنم.

اما نمی دانستم چه بگویم.

من یک مادر جدید بودم. یک مادر # برکت. قرار بود این روزها بهترین روزهای زندگی من باشد.

بعلاوه ، هیچ یک از دوستان من فرزندی نداشتند. شکایت احمقانه و بی معنی به نظر می رسید. آنها نمی توانند آن را دریافت کنند. چگونه ممکن است آنها درک کنند؟ نیازی به گفتن نیست که بسیاری از افکار (و اعمال) من دیوانه به نظر می رسید.

من ساعتها به خیابانهای بروکلین پرسه زدم و به همه مادران دیگری که فقط به نظر می رسیدند نگاه کردم. که با نوزادان تازه متولد شده خود بازی کردند

آرزو می کنم بیمار شوم - {textend} نه از نظر مرگ بلکه به اندازه کافی برای بستری شدن در بیمارستان. می خواستم فرار کنم ... فرار کن نیاز به استراحت داشتم. و مطمئن نبودم که بیشتر ، لب به لب دخترم یا چشمهایم را پاک کردم. و چگونه می توانم آن را توضیح دهم؟ چگونه می توانم افکار سرزده را توضیح دهم؟ انزوا؟ ترس؟

دخترم خوابید و من بیدار ماندم. نفس کشیدنش را تماشا می کردم ، نفس کشیدنش را گوش می دادم و نگران می شدم. آیا او را به اندازه کافی لرزاندم؟ آیا او به اندازه کافی غذا خورده بود؟ آیا آن سرفه کوچک خطرناک بود؟ آیا باید به او دکتر بگویم؟ آیا این می تواند نشانه هشدار اولیه SIDS باشد؟ آیا امکان ابتلا به آنفولانزای تابستانی وجود داشت؟

دخترم بیدار شد و من دعا کردم که او بخوابد. به یک لحظه احتیاج داشتم. یک دقیقه. آرزو داشتم چشمانم را ببندم. اما من هرگز این کار را نکردم. این چرخه معیوب شستشو و تکرار شد.

و در حالی که من سرانجام به کمک رسیدم - {textend} زمانی بین هفته 12 و 16 دخترم شکستم و اجازه دادم شوهر و پزشکانم در آنجا حضور داشته باشند - {textend} داشتن یک نفر در زندگی من می توانست یک تفاوت ایجاد کند.

فکر نمی کنم کسی بتواند "من را نجات دهد" یا من را از کمبود خواب یا وحشت افسردگی پس از زایمان محافظت کند ، اما فکر می کنم یک وعده غذایی گرم به شما کمک کرده باشد.

خوب بود اگر کسی - {textend} کسی - {textend} در مورد من و نه فقط عزیزم از من سال می کرد.

بنابراین توصیه من به هر کس و همه در اینجا است:

• برای مادران جدید زندگی خود پیام کوتاه ارسال کنید. با مادران جدید زندگی خود تماس بگیرید و مرتباً این کار را انجام دهید. نگران بیدار کردنش نباشید. او خواهان تماس بزرگسالان است. او نیاز دارد تماس با بزرگسالان
• از او بپرسید چگونه می توانید کمک کنید، و به او بگویید که از دیدن کودک خود به مدت 30 دقیقه ، یک ساعت یا 2 ساعت خوشحال هستید تا بتواند بخوابد یا دوش بگیرد. هیچ کاری خیلی احمقانه نیست. به او بگویید او وقت شما را تلف نمی کند.
• اگر زیاد رفتید ، دست خالی این کار را نکنید. اوردن غذا. قهوه بیار و این کار را بدون پرسیدن انجام دهید. حرکات کوچک طولانی مسیر.
• اگر بیشتر از این نمی گذرانید ، یک زایمان غافلگیرانه برای او بفرستید - {textend} از Postmates ، DoorDash ، Seamless یا Grubhub. گلها زیبا هستند ، اما کافئین کلاچ است.
• و وقتی با او صحبت کردید ، همدردی نکنید - {textend} همدردی کنید. مواردی مانند "به نظر خیلی زیاد" یا "که باید ترسناک / ناامید کننده / سخت باشد" را به او بگویید.

زیرا خواه بچه داشته باشید و خواه نه ، این را به شما قول می دهم: شما می توانید به دوست جدید مادرتان کمک کنید و او به شما احتیاج دارد. بیش از آنچه شما می دانید.

کیمبرلی زاپاتا مادر ، نویسنده و مدافع بهداشت روان است. کارهای او در چندین سایت ظاهر شده است ، از جمله واشنگتن پست ، هاف پست ، اپرا ، معاون ، والدین ، ​​بهداشت و مامان ترسناک - {textend} به نام چند مورد. وقتی بینی او در محل کار (یا کتاب خوب) دفن نشده باشد ، کیمبرلی اوقات فراغت خود را با دویدن می گذراند بزرگتر از: بیماری، یک سازمان غیرانتفاعی است که هدف آن توانمند سازی کودکان و بزرگسالانی است که با شرایط بهداشت روانی دست و پنجه نرم می کنند. کیمبرلی را دنبال کنید فیس بوک یا توییتر.