چگونه در مورد افسردگی خود در محل کار باز کردم

محتوا

• یک تغییر در دیدگاه
• نحوه آماده شدن برای "مکالمه"
• درسی که آموخته ام
• 1. افسردگی مانند هر بیماری دیگر بیماری است
• 2. من در مقابله با افسردگی در محل کار تنها نیستم
• 3- کارفرمایان بیشتر و بیشتر از سلامت احساسی در محل کار حمایت می کنند
• تبدیل فضای کاری من به یک فضای امن
• من قدیمی ، و کل من

تا زمانی که شغلی داشته ام ، با بیماری روانی نیز زندگی کرده ام. اما اگر شما همکار من بودید ، هرگز نمی دانستید.

من 13 سال پیش مبتلا به افسردگی شدم. من از دانشگاه فارغ التحصیل شدم و 12 سال پیش به نیروی کار پیوستم. من مثل خیلی های دیگر طبق یک واقعیت کاملاً عمیق زندگی کردم که نمی توانستم و نباید هرگز در مورد افسردگی در دفتر صحبت کنم.شاید من این مسئله را با تماشای مبارزه پدرم با افسردگی اساسی در حالی که یک حرفه قانونی موفق را تجربه کردم ، یاد گرفتم. یا شاید این چیزی بزرگتر از تجربه شخصی من باشد - چیزی که ما به عنوان یک جامعه مطمئن نیستیم که چگونه با آن کنار بیاییم.

شاید هر دو باشد.

به هر دلیلی که باشد ، در بیشتر دوران شغلی ، افسردگی خود را از دید همکارانم پنهان کردم. وقتی من سر کار بودم ، واقعاً کار می کردم. من از انرژی کار خوب رونق گرفتم و در مرزهای شخصیت حرفه ای خود احساس امنیت کردم. چگونه می توانم افسرده شوم وقتی چنین کارهای مهمی انجام می دادم؟ وقتی دوباره یک بررسی عملکرد عالی انجام دادم چگونه می توانم احساس اضطراب کنم؟

ولی من انجام دادم. تقریباً نیمی از وقت حضورم در دفتر احساس اضطراب و اندوه می کردم. پشت انرژی بی حد و حصر من ، پروژه های کاملاً سازمان یافته و لبخند غول پیکر ، پوسته ای ترسناک و خسته از خودم بود. من از اینكه هرکسی را رها کنم وحشت داشتم و مرتباً بیش از حد عمل می کردم. سنگینی غم و اندوه مرا در جلسات و در رایانه من خرد می کند. با احساس دوباره اشک ریختن ، می دویدم سمت دستشویی و گریه می کردم ، گریه می کردم ، گریه می کردم. و سپس صورتم را با آب سرد یخی بپاش تا کسی نتواند بگوید. بارها و بارها با خستگی بیش از حد در تختخواب از کار خارج شدم و از دفتر خارج شدم. و هرگز - حتی یک بار - به رئیس خود نگفتم که چه چیزی را پشت سر می گذارم.

من به جای صحبت کردن در مورد علائم بیماری خود ، مواردی مانند این را می گویم: "من خوبم. امروز فقط خسته ام. " یا، "الان چیزهای زیادی روی بشقابم دارم."

"این فقط یک سردرد است. من خوب خواهم شد. "

یک تغییر در دیدگاه

من نمی دانستم چگونه می توان آمی حرفه ای را با امی افسرده ادغام کرد. به نظر می رسید که آنها دو چهره متضاد هستند و من به طور فزاینده ای از تنش موجود در خودم خسته می شوم. وانمود کردن ، مخصوصاً وقتی که این کار را به مدت هشت تا 10 ساعت در روز انجام دهید ، تخلیه کننده است. حالم خوب نبود ، حالم خوب نبود ، اما فکر نمی کردم که در محل کار به کسی بگویم که با یک بیماری روانی دست و پنجه نرم می کنم. اگر همکارانم احترام خود را نسبت به من از دست بدهند چه؟ اگر مرا دیوانه یا ناکافی برای انجام کار خود بدانند چه؟ اگر افشای من فرصت های آینده را محدود کند چه؟ من به همان اندازه از کمک مأیوس شده بودم و از نتیجه احتمالی درخواست آن وحشت داشتم.

در مارس 2014 همه چیز برای من تغییر کرد. من ماه ها پس از تغییر دارو در تلاش بودم و افسردگی و اضطراب من از کنترل خارج می شد. ناگهان ، بیماری روانی من بسیار بزرگتر از چیزی بود که می توانم در محل کار پنهان کنم. ناتوان از ایجاد ثبات و ترس از امنیت خودم ، برای اولین بار در زندگی خود را در بیمارستان روانپزشکی معاینه کردم. جدا از اینکه این تصمیم چه تاثیری بر خانواده من خواهد داشت ، من با وسواس نگران بودم که چگونه می تواند به حرفه من آسیب برساند. نظر همکاران من چیست؟ نمی توانستم دوباره تصور کنم که با هر یک از آنها روبرو شوم.

با نگاهی به آن زمان ، اکنون می بینم که با یک تغییر چشم انداز عمده روبرو شده ام. من با جاده سنگلاخی روبرو شدم ، از بیماری جدی تا بهبودی و بازگشت به ثبات. تقریباً یک سال اصلاً نمی توانستم کار کنم. من با پنهان شدن در پشت حرفه ای امی حرفه ای نمی توانم با افسردگی کنار بیایم. دیگر نمی توانستم وانمود کنم که حالم خوب است ، زیرا واضح است که حالم خوب نیست. من مجبور شدم کشف کنم که چرا اینقدر روی کار و شهرت خودم تأکید کردم ، حتی به ضرر خودم.

نحوه آماده شدن برای "مکالمه"

وقتی زمان بازگشت به کار من فرا رسید ، احساس کردم که دارم از اول کار را شروع می کنم. لازم بود که مسائل را آرام آرام پیش ببرم ، کمک بخواهم و مرزهای سالم برای خودم تعیین کنم.

در ابتدا ، از اینکه می خواهم به رئیس جدید بگویم که با افسردگی و اضطراب دست و پنجه نرم می کنم ، بسیار ترسیده بودم. قبل از مکالمه ، چند نکته برای خواندن راحت تر خواندم. اینها مواردی هستند که برای من کار کردند:

1. این کار را شخصاً انجام دهید. مهم این بود که شخصاً صحبت کنیم نه از طریق تلفن ، و قطعاً نه از طریق ایمیل.
2. زمانی را انتخاب کنید که مناسب شما باشد. وقتی احساس آرامش نسبتاً کمی داشتم ، خواستار جلسه شدم. بهتر بود بدون هق هق گریه یا تشدید احساساتم ، افشاگری کنم.
3. دانش قدرت است. من برخی از اطلاعات اساسی در مورد افسردگی را به اشتراک گذاشتم ، از جمله اینکه من برای بیماری خود به دنبال کمک حرفه ای هستم. من با یک لیست سازمان یافته از اولویت های خاص ، شرح وظایفی که احساس کردم قادر به انجام آنها هستم و در مواردی که نیاز به پشتیبانی بیشتری داشتم ، آمده ام. من جزئیات شخصی مانند اینکه چه کسی درمانگر من است یا چه داروهایی مصرف می کنم ، به اشتراک نگذاشته ام.
4. آن را حرفه ای نگه دارید. من از حمایت و درک رئیس خود ابراز قدردانی کردم و تأکید کردم که هنوز هم احساس توانایی انجام کار خود را دارم. و من مکالمه را نسبتاً کوتاه انجام دادم و از گفتن جزئیات بیش از حد درباره تاریکی افسردگی خودداری کردم. دریافتم که نزدیک شدن به مکالمه به روشی حرفه ای و صریح زمینه را برای نتیجه مثبت ایجاد می کند.

درسی که آموخته ام

همانطور که زندگی خود را دوباره ساختم و انتخاب های جدیدی را انجام دادم ، هم در محل کار و هم در زندگی شخصی ، نکاتی را آموختم که آرزو می کنم از آغاز کارم می دانستم.

1. افسردگی مانند هر بیماری دیگر بیماری است

بیماری روانی اغلب بیشتر از اینکه یک بیماری قانونی باشد ، شبیه یک مشکل شخصی شرم آور است. آرزو می کنم با کمی تلاش بیشتر از پسش بر بیایم. اما دقیقاً مانند این که شما نمی توانید دیابت یا بیماری قلبی را از بین ببرید ، این رویکرد هرگز م neverثر نبود. من باید اساساً بپذیرم که افسردگی بیماری است که نیاز به درمان حرفه ای دارد. این تقصیر من یا انتخاب من نیست. ایجاد این تغییر چشم انداز بهتر به من می گوید که چگونه اکنون با افسردگی در محل کار کنار می آیم. گاهی اوقات من به یک روز بیمار احتیاج دارم. سرزنش و شرم را رها کردم و شروع به مراقبت بهتر از خودم کردم.

2. من در مقابله با افسردگی در محل کار تنها نیستم

بیماری روانی می تواند منزوی کننده باشد و من اغلب فکر می کنم تنها کسی هستم که با آن دست و پنجه نرم می کنم. از طریق بهبودی ، من شروع به یادگیری بیشتر در مورد چند نفر تحت تأثیر شرایط بهداشت روانی کردم. تقریباً هر 5 نفر از بزرگسالان در ایالات متحده هر ساله تحت تأثیر بیماری روانی قرار می گیرند. در واقع ، افسردگی بالینی در سراسر جهان است. وقتی در متن دفتر کار خود به این آمار فکر می کنم ، تقریباً مسلم است که من در مقابله با افسردگی یا اضطراب تنها نبوده و نیستم.

3- کارفرمایان بیشتر و بیشتر از سلامت احساسی در محل کار حمایت می کنند

ننگ بهداشت روان یک امر واقعی است ، اما درک درستی از چگونگی تأثیر سلامت روان بر کارکنان ، به ویژه در شرکت های بزرگتر با بخش منابع انسانی ، در حال رشد است. بخواهید دفترچه راهنمای پرسنل کارفرمای خود را ببینید. این اسناد به شما می گوید که شما باید در مورد حقوق و مزایای خود بدانید.

تبدیل فضای کاری من به یک فضای امن

در بیشتر دوران شغلی خود اعتقاد داشتم که به هیچ وجه نباید بگویم که افسردگی دارم. بعد از قسمت مهمم ، احساس کردم باید به همه بگویم. امروز من یک میانه سالم در کار ایجاد کردم. من چند نفر را پیدا کرده ام که به آنها اعتماد دارم و می توانم در مورد احساس من با آنها صحبت کنم. درست است که همه از گفتن در مورد بیماری روانی راحت نیستند و گاهی اوقات نظر ناآگاهانه یا آسیب زایی می گیرم. من یاد گرفته ام که این اظهارات را کنار بگذارم ، زیرا آنها بازتابی از من نیستند. اما داشتن چند نفری که می توانم به آنها اعتماد کنم به من کمک می کند کمتر احساس انزوا داشته باشم و در طی ساعات زیادی که در دفتر می گذرانم پشتیبانی حیاتی می کند.

و باز شدن من ، مکان امنی را برای گشودن آنها ایجاد می کند. با هم در حال از بین بردن ننگ در مورد سلامت روان در محل کار هستیم.

من قدیمی ، و کل من

با تلاش بسیار زیاد ، شجاعت و خودکاوی شخصی ، امی شخصی به امی حرفه ای تبدیل شده است. من کامل هستم همان زنی که هر روز صبح وارد دفتر می شود در پایان روز کار از آن خارج می شود. من هنوز هم بعضی اوقات نگران نظرات همکارانم در مورد بیماری روانی ام هستم ، اما وقتی این فکر به ذهن من خطور می کند ، آن را به خاطر آنچه هست تشخیص می دهم: علامت افسردگی و اضطرابم.

در طول 10 سال اول کارم ، من انرژی بسیار زیادی را صرف این کردم که برای افراد دیگر خوب جلوه کنم. بزرگترین ترس من این بود که کسی بفهمد و به خاطر افسردگی کمتر به من فکر کند. من یاد گرفته ام که رفاه خودم را نسبت به آنچه ممکن است شخص دیگری درباره من فکر کند اولویت قرار دهم. من به جای صرف ساعت های بی شماری برای انجام کارهای بزرگ ، وسواس و تظاهر ، این انرژی را برای گذراندن یک زندگی معتبر می گذارم. بگذارید آنچه انجام داده ام به اندازه کافی خوب باشد. شناختن وقتی که من بیش از حد غرق می شوم. درخواست کمک. نه گفتن در صورت لزوم.

نکته آخر اینکه خوب بودن برای من مهمتر از خوب بودن است.

امی مارلو با افسردگی و اختلال اضطراب عمومی زندگی می کند و نویسنده آن است آبی آبی روشن، که یکی از ما نامگذاری شد بهترین وبلاگ های افسردگی. او را در توییتر در دنبال کنید _bluelightblue_.