چگونه یک خال کوبی به من کمک کرد تا یک عمر ناامنی درباره تغییر شکل بدنی خود را پشت سر بگذارم

محتوا

• و این هیچ خال کوبی قدیمی نبود - یک طرح زیبا و ستاره مانند در دست چپ من بود
• سپس دنیای خال کوبی را به عنوان دانشجوی سال اول تحصیل در دانشگاه کشف کردم

سلامتی و سلامتی هر یک از ما را متفاوت لمس می کند. این داستان یک نفر است.

وقتی در سال 2016 نشستم تا دست چپم را خالکوبی کنم ، خودم را چیزی شبیه به یک کهنه خال کوبی می دانستم. اگرچه من از 20 سالگی خجالتی بودم ، اما هر اونس اضافی از وقت ، انرژی و پول را که می توانستم پیدا کنم برای رشد مجموعه خال کوبی های خود ریخته بودم. من همه جنبه های خال کوبی را دوست داشتم ، به طوری که در سن 19 سالگی ، به عنوان دانشجوی دانشگاه ساکن روستاهای نیویورک ، تصمیم گرفتم پشت دست خود را خال کوبی کنم.

حتی اکنون ، در دوره ای که افراد مشهور خال کوبی های مشهود خود را با افتخار می پوشند ، بسیاری از هنرمندان خال کوبی هنوز هم از این مکان به عنوان "شغل شکن" یاد می کنند ، زیرا پنهان کردن آن بسیار دشوار است. من این را از همان لحظه ای فهمیدم که برای رزرو وقت ملاقاتم به زاک ، هنرمند مراجعه کردم.

و در حالی که خود زاک نسبت به خالکوبی دست یک زن جوان ابراز بی میلی کرد ، من ایستادم: اصرار کردم ، وضعیت من بی نظیر بود. من تحقیق خود را انجام داده ام من می دانستم که می توانم نوعی شغل را در رسانه ها تضمین کنم. علاوه بر این ، من در ابتدا دو آستین کامل داشتم.

و این هیچ خال کوبی قدیمی نبود - یک طرح زیبا و ستاره مانند در دست چپ من بود

دست "کوچک" من.

من با ectrodactyly متولد شدم ، یک نقص مادرزادی که روی دست چپ من تأثیر می گذارد. یعنی من با کمتر از 10 انگشت در یک دست متولد شدم. این بیماری نادر است و تخمین زده می شود نوزادان متولد شده را تحت تأثیر قرار دهد.

ارائه آن از موردی به مورد دیگر متفاوت است. گاهی اوقات دو طرفه است ، به این معنی که هر دو طرف بدن یا بخشی از یک سندرم جدی تر و به طور بالقوه تهدید کننده زندگی را تحت تأثیر قرار می دهد. در مورد من ، من دو رقم در دست چپ خود دارم که به شکل پنجه خرچنگ است. (برای اولین و تنها باری که دیده ام وضعیت من در رسانه های مشهور نشان داده شده است ، شخصیت "پسر خرچنگدار" اوان پیترز را فریاد بزنید: "داستان ترسناک آمریکایی: نمایش عجیب".

برخلاف پسر خرچنگ ، ​​من این زندگی را داشتم که زندگی نسبتاً ساده و پایداری داشته باشم. والدینم از کودکی به من اعتماد به نفس داشتند و وقتی کارهای ساده - بازی روی میمون ها در مدرسه ابتدایی ، یادگیری تایپ در کلاس کامپیوتر ، سرویس دهی به توپ در طی درس های تنیس - با تغییر شکل من پیچیده بود ، من به ندرت ناامید می شدم منو عقب نگه دار

همکلاسی ها و معلمان به من گفتند که من "شجاع" ، "الهام بخش" هستم. در حقیقت ، من تازه زنده مانده بودم و یاد گرفتم خودم را با جهانی سازگار کنم که معلولیت ها و قابلیت دسترسی معمولاً فکرهای بعدی هستند. من هرگز چاره ای نداشتم.

متأسفانه برای من ، هر معضلی به اندازه زمان بازی یا مهارت رایانه ای پیش پا افتاده یا به راحتی قابل حل نیست.

زمانی که وارد دبیرستان شدم ، "دست کوچک" من ، همانطور که خانواده و من آن را دوبله کرده بودیم ، یک منبع جدی شرمساری شد. من یک دختر نوجوان بودم که در حومه شهرهای شیفته ظاهر بزرگ می شدم و دست کوچکم فقط یک چیز عجیب در مورد من بود که نمی توانستم تغییرش دهم.

وقتی وزنم بالا رفت شرم آورد و دوباره فهمیدم که راست نیستم. احساس می کردم بدنم بارها و بارها به من خیانت کرده است. انگار که معلول بودن کافی نبود ، اکنون من دود چربی بودم که هیچ کس دوست نداشت با او دوست شود. بنابراین ، من به سرنوشت نامطلوب بودن خود استعفا دادم.

هر زمان که شخص جدیدی را ملاقات می کردم ، دست کوچک خود را در جیب شلوار یا کتم پنهان می کردم تا سعی کنم "عجیب" را از چشم دور نگه دارم. این اتفاق آنقدر مکرر اتفاق می افتد که پنهان کردنش به انگیزه ای ناخودآگاه تبدیل می شود ، چیزی که من از آن بی خبر بودم و وقتی دوستی به آرامی به آن اشاره کرد ، تقریباً متعجب شدم.

سپس دنیای خال کوبی را به عنوان دانشجوی سال اول تحصیل در دانشگاه کشف کردم

من کارهای کوچک - خال کوبی های دوست دختر سابق ، خال کوبی های کوچک روی بازو را شروع کردم - و خیلی زود خودم را درگیر شکل هنری کردم.

در آن زمان ، من نمی توانستم کششی را که احساس کردم توضیح دهم ، راهی که آتلیه خال کوبی در دانشگاه کالج من مرا مانند یک پروانه به شعله کشاند. اکنون ، من تشخیص می دهم که برای اولین بار در زندگی جوان خود نسبت به ظاهر خود احساس عاملیت کردم.

همانطور که پشت صندلی چرمی در استودیوی خال کوبی خصوصی زاک نشسته بودم ، از نظر روحی و جسمی خود را برای دردی که می خواستم تحمل کنم آزار می دهم ، دستانم شروع به لرزش غیرقابل کنترل کردند. به سختی این اولین خال کوبی من بود ، اما جاذبه این قطعه و پیامدهای چنین مکان آسیب پذیر و بسیار مشهودی ، یک باره مرا مورد اصابت قرار داد.

خوشبختانه ، من مدت زیادی لرزیدم. زاک در استودیوی خود موسیقی آرامش بخش مراقبه پخش می کرد و بین منطقه بندی و گپ زدن با او ، عصبی بودن من به سرعت فروکش کرد. در قسمت های خشن لبم را گاز می گرفتم و در لحظات راحت نفس راحتی می کشیدم.

کل جلسه حدود دو یا سه ساعت طول کشید. وقتی کارمان تمام شد ، او تمام دستم را در Saran Wrap پیچید ، و من آن را مانند یک جایزه تکان دادم و از گوش به گوش پوزخند زدم.

این از دختری ناشی می شود که سالها دست خود را از دید مخفی کرده است.

تمام دستم چغندر قرمز و لطیف بود ، اما از آن قرار احساس سبکتر ، آزادتر و بیشتر از هر زمان دیگری کنترل کردم.

من دست چپ خود را - آفت موجودیتم تا زمانی که یادآوری می کردم - با چیزی زیبا ، چیزی که انتخاب کردم آراسته ام. من چیزی را که می خواستم پنهان کنم تبدیل کرده ام به بخشی از بدنم که دوست دارم به اشتراک بگذارم.

تا به امروز ، من این هنر را با افتخار می پوشم. خودم را می بینم که آگاهانه دست کوچکم را از جیبم بیرون می آورم. جهنم ، گاهی اوقات حتی آن را در عکس های اینستاگرام به رخ می کشم. و اگر این به معنای قدرت ایجاد خال کوبی نیست ، نمی دانم چه عواملی دارد.

سام مانزلا نویسنده و ویراستار مستقر در بروکلین است که شامل بهداشت روان ، هنر و فرهنگ و مسائل LGBTQ است. نویسندگی او در نشریاتی مانند Vice ، Yahoo Lifestyle ، Logo’s NewNowNext ، The Riveter و غیره ظاهر شده است. او را در توییتر و اینستاگرام دنبال کنید.