مد و اوتیسم ارتباط عمیقی با من دارند - به همین دلیل است

محتوا

• مد به عنوان یک علاقه خاص
• لباس غریب اکنون به عنوان نوعی پذیرش و مراقبت از خود عمل می کند
• آنچه روزگاری سازوکار مقابله ای بود ، به بیان خود تبدیل شد

من تمام جنبه های اوتیسم را از طریق لباس های رنگارنگ خود در آغوش می کشم.

سلامتی و سلامتی هر یک از ما را متفاوت لمس می کند. این داستان یک نفر است.

یکی از اولین بارهایی که من یک لباس رنگارنگ و غریب - {textend} با جوراب های رنگین کمان راه راه تا زانو و یک توتو بنفش - {textend} لباس پوشیدم ، با دو بهترین دوست خود به بازار رفتم.

همانطور که راه خود را از طریق کیوسک های مختلف جواهرات و فروشگاه های پوشاک عبور می دادیم ، خریداران و کارمندان برگشتند تا به من خیره شوند. بعضی اوقات از لباس من تعارف کلامی می کردند ، گاهی اوقات به من تمسخر می کردند و به انتخاب سبک من توهین می کردند.

دوستانم غافلگیر شدند ، و مورد توجه دانشجویان دبیرستانی قرار نگرفتند ، اما این برای من آشنا بود. دور از اولین باری بود که به من خیره شده بودم.

از کودکی اوتیسم تشخیص داده شد. تمام زندگی من ، مردم به من نگاه می کردند ، در مورد من زمزمه می کردند ، و در ملا public عام برای من (یا والدینم) نظراتی می دادند زیرا من دستانم را می زدم ، پاهایم را می چرخاندم ، در بالا و پایین رفتن از پله ها مشکل داشتم ، یا کاملاً گم شده به نظر می رسیدم در میان جمعیت.

بنابراین وقتی آن جفت ارتفاع زانوی رنگین کمان را به پا کردم ، قصد نداشتم آنها راهی برای آغوش اوتیسم در تمام اشکال آن باشند - {textend} اما لحظه ای که فهمیدم مردم به دلیل نحوه لباس پوشیدن من را تماشا می کنند ، همین شد.

مد به عنوان یک علاقه خاص

مد همیشه برای من اینقدر مهم نبود.

من از 14 سالگی شروع به لباس پوشیدن در لباس های رنگارنگ کردم به عنوان راهی برای گذراندن روزهای طولانی کلاس هشتم که برای آزار و اذیت برای بیرون آمدن به عنوان عجیب و غریب بیرون آمدم.

اما لباس های روشن و سرگرم کننده به سرعت مورد توجه خاص من قرار گرفت. بیشتر افراد اوتیسم یک یا چند علایق خاص دارند که علاقه های شدید و پرشور در یک چیز خاص است.

هرچه با دقت تمام لباس های روزمره ام را طراحی می کردم و جوراب های طرح دار و دستبندهای براق را جمع می کردم ، خوشحالتر می شدم. تحقیقات نشان داده است وقتی کودکان طیف اوتیسم در مورد علایق خاص خود صحبت می کنند ، رفتار ، ارتباطات و مهارتهای اجتماعی و عاطفی آنها بهبود می یابد.

به اشتراک گذاشتن عشق من به مد دمدمی مزاج با دنیا با پوشیدن هر روز آن باعث خوشحالی من می شود و هنوز هم هست.

مانند شبی که من داشتم سکوی قطار را به خانه می گرفتم ، یک زن مسن تر جلوی من را گرفت تا بپرسد آیا در یک اجرا هستم؟

یا زمانی که کسی در مورد لباس من به دوست خود در کنار او هجوم می آورد.

یا حتی چندین بار غریبه ها عکس من را خواسته اند زیرا آنها چیزی را که من می پوشم دوست دارند.

لباس غریب اکنون به عنوان نوعی پذیرش و مراقبت از خود عمل می کند

مکالمات سلامتی اوتیستیک اغلب حول درمان ها و روش های درمانی مانند کاردرمانی ، فیزیوتراپی ، آموزش در محل کار و درمان شناختی رفتاری متمرکز هستند.

اما واقعاً ، این مکالمات باید رویکرد جامع تری داشته باشند. و برای من ، مد بخشی از این رویکرد است. بنابراین وقتی لباس های سرگرم کننده را جمع می کنم و آنها را می پوشم ، این نوعی مراقبت از خود است: من تصمیم می گیرم در کاری شرکت کنم که دوستش دارم و نه تنها احساس شادی ، بلکه پذیرش برای من ایجاد می کند.

مد همچنین به من کمک می کند تا بیش از حد حسی پیدا کنم. به عنوان مثال ، به عنوان یک فرد اوتیسم ، مواردی مانند رویدادهای حرفه ای می تواند کمی طاقت فرسا باشد. ورودی زیادی برای تجزیه و تحلیل حس وجود دارد ، از چراغ های روشن و اتاق های شلوغ گرفته تا صندلی های ناراحت کننده.

اما پوشیدن لباسی که راحت باشد - {textend} و کمی غریب - {textend} به من کمک می کند ذهن آگاهی داشته باشم و زمین بخورم. اگر احساس پریشانی می کنم ، می توانم نگاهی به لباس اسب دریایی و دستبند ماهی بیندازم و چیزهای ساده ای را که باعث خوشحالی من می شوند به خودم یادآوری کنم.

برای یک رویداد اخیر که می خواستم برای یک محافل محلی در بوستون به طور زنده از رسانه های اجتماعی پخش کنم ، یک لباس راه راه سیاه و سفید ، بلوز آبی پوشیده از چتر ، کیف پول چرخان و کفش های کتانی براق طلایی را پوشیدم و به در رفت. تمام شب لباس من و موهای بنفش بنفش تعارف کارمندان غیرانتفاعی و حضور اعضای حلقه را برای آنها جلب کرد.

این به من یادآوری کرد که انجام انتخاباتی که به من قدرت می بخشد ، حتی چیزی به اندازه موهای رنگارنگ ، ابزار قدرتمندی برای اعتماد به نفس و ابراز وجود است.

من مجبور نیستم بین اینکه خودم باشم و فقط به عنوان تشخیص خودم شناخته شوم. من می توانم هر دو باشم.

آنچه روزگاری سازوکار مقابله ای بود ، به بیان خود تبدیل شد

در حالی که مد به عنوان مکانیزم کنار آمدن آغاز شد ، اما به آرامی به حالت اعتماد به نفس و ابراز وجود تبدیل شد. مردم اغلب گزینه های سبک من را زیر سال می برند و می پرسند آیا این پیامی است که می خواهم به دنیا ارسال کنم - {textend} خصوصاً دنیای حرفه ای - {textend} درباره اینکه من کی هستم؟

احساس می کنم چاره ای جز گفتن بله ندارم.

من اوتیسم هستم من همیشه برجسته خواهم بود من همیشه می خواهم دنیا را ببینم و کمی متفاوت از افراد غیر اوتیسم اطرافم ارتباط برقرار کنم ، خواه این بدان معناست که در وسط نوشتن این مقاله بلند می شوم تا 10 دقیقه استراحت رقص داشته باشم و دستانم را بزنم ، یا به طور موقت از دست دادن توانایی برقراری ارتباط کلامی هنگامی که مغز من بیش از حد شلوغ است.

اگر فرقی نمی کند هرچه باشد متفاوت باشم ، ترجیح می دهم متفاوت باشم به گونه ای که باعث شادی من شود.

من با پوشیدن لباسی که در کتابهای رنگین کمان پوشیده شده است ، این ایده را تقویت می کنم که به اوتیسم افتخار می کنم - {textend} که برای مطابقت با استانداردهای دیگران نیازی به تغییر شخصیت نیستم.

Alaina Leary سردبیر ، مدیر شبکه های اجتماعی و نویسنده از بوستون ، ماساچوست است. وی در حال حاضر دستیار سردبیر مجله Equally Wed Magazine و ویراستار شبکه های اجتماعی برای سازمان غیرانتفاعی We Need Divers Books است.