"پخش سکوت": چه چیزی مانند شنیدن صدای شما در دهه 20 میلادی است

محتوا

• من نمی توانم درک کنم که چرا او چنین مورد بدی از سخاوت داشته است ، این همان چیزی است که من فرض کردم مشکل باید باشد.
• بعد از گذشت چند ماه ، سرانجام به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی گوش کردم ، متقاعد شدم که گوش من به راحتی گرفتگی است.
• منتظر ماندم و وقتی هیچ صدایی از طریق هدفون به گوشم نرسید ، گلویم را منقبض کرد.
• او توضیح داد كه بهترین راه حل در این مرحله سمعك ها بود.
• بیماران معمولی سارا در سن من سه برابر بودند و این یک نمونه نادر بود.
• هیچکدام از همکارانم درباره سمعکهای من اظهارنظر نکردند ، اما من سعی کردم به هر حال آنها را مخفی کنم و مطمئن باشم که موهای بلند من همیشه روی گوشهایم افتاده است.
• نگرش من شروع به تغییر روز صبح که من در جلسه با بزرگترین مشتری مشاور شرکت من رفتم ، شدم.

وقتی 23 سال داشتم ، من از شنیدن صدای مدیر من از پشت مانیتور مک وی متوقف شدم.

یک کارمند جدید در یک شرکت مشاوره فانتزی در منهتن ، من هر موقع که صدای مبهمی را از گوشه رئیس خود احساس می کردم به سرعت می ایستادم ، آماده می شدم که از روی صفحه تندربولت بخوانم.

من نمی توانم درک کنم که چرا او چنین مورد بدی از سخاوت داشته است ، این همان چیزی است که من فرض کردم مشکل باید باشد.

سپس سکوت پخش شد. من کاملاً شوخی هایی را که همکارانم در غلاف های میز پشت سرم رد و بدل کردند ، از دست دادم ، وقتی که می چرخیدم همه تعجب می کردم تا همه آنها را بخندم.

و هنگامی که من برای ناهار از دفتر بیرون آمدم ، سرور سالاد سالاد از من سؤال کرد که آیا من نمک یا فلفل می خواهم ، خسته از تکرار خود در مواجهه با سردرگمی من.

بعد از گذشت چند ماه ، سرانجام به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی گوش کردم ، متقاعد شدم که گوش من به راحتی گرفتگی است.

من قبلاً آنها را تمیز کرده ام - من یک کودک گوش سالانه شناگر بودم ، با مشکلات گرفتگی که در دانشگاه وجود داشت - و با آب گرم گرسنگی که گوش و حلق و بینی گوش به گوش من می زد ، آشنا بودم و لوله های "آبیاری" مکش می کنند. تکه های طلایی موم.

در عوض ، پزشک من پیشنهاد داد که من برای تست شنوایی بنشینم. سارا ، شنونده شناس موی قرمز ، مرا با یک صندلی در مرکز مرا به یک اتاق تاریک منتقل کرد. قبل از بستن در ، لبخند زد. او به من اطمینان داد: "این فقط برای پایه است." "کاملا استاندارد"

من در آنجا نشسته بودم که هدفون های بزرگی داشتم و منتظر شروع بوق های بلند بودم. بعد از چند دقیقه ، سارا عقب برگشت و با هدفون من عصبانی شد.

او با صدای بلند پرسید که آیا ممکن است شکسته شوند ، سپس به صندلی خود در آن طرف تقسیم شیشه ای بازگشت و شروع به فشار دادن دکمه ها کرد.

منتظر ماندم و وقتی هیچ صدایی از طریق هدفون به گوشم نرسید ، گلویم را منقبض کرد.

سارا مرا از اتاق آزمایش بیرون آورد و به یک سری نمودار خط اشاره کرد. من یک سوم از شنیدن را از دست داده بودم. این آسیب در هر دو گوش یکسان بود ، یعنی احتمالاً ژنتیکی بود.

او توضیح داد كه بهترین راه حل در این مرحله سمعك ها بود.

فکر پوشیدن دو دستگاه جعبه ای به دفتر منهتن من و هزاران سال با لباس هوشمند و مدیران باعث شد که من بخواهم به کف بیفتم. اما وقتی نتوانستم تکلیفی از رئیس خود بشنوم چگونه می توانم کار خوبی انجام دهم؟

طی چند هفته آینده ، دفتر ENT به یک مقصد معمولی تبدیل شد. سارا راهنمای من برای ورود به ناحیه ناشناخته ناشنوایی جزئی بود.

او جزوه هایی را برای برنامه CareCredit من ارائه داد - سمعک هزاران دلار است و از بیمه آن پرده برداشته است - و اوتیکون های جدید من را که از آنچه انتظار داشتم ریزتر و از اسپرسو رنگی برای موهای من بود ، متناسب و کالیبره کرد.

او همچنین زاویه آرایشی من را به چشم دید. وی با یادآوری اینکه ناتوانی جدید من مربوط به مغز نبوده است ، گفت: "عصب حلزون شما کاملاً آسیب دیده نیست." "بگذارید فقط بگوییم همه خوش شانس نیستند."

بیماران معمولی سارا در سن من سه برابر بودند و این یک نمونه نادر بود.

او اظهار نظر عادی خود را با نیازهای من تطبیق داد ، و اظهاراتی نظیر ، "باتری ها معمولاً حدود یک هفته طول می کشد ، اما من احساس می کنم روزهای شما احتمالاً طولانی تر از معمولی کاربر سمعک هستند." ENT به ویژه از داشتن 20 موردی که می تواند "از فناوری بهره ببرد" هیجان زده بود.

با استفاده از باتری ، شنوایی فعال است: کنترل صدا ، یک دکمه بیصدا برای متروهای بلند و انواع ویژگی های بلوتوث که اوتیکون به شدت تبلیغ می کند.

در ابتدا ، خودآگاهی من از شنیدن مانع لذت من شد.

هیچکدام از همکارانم درباره سمعکهای من اظهارنظر نکردند ، اما من سعی کردم به هر حال آنها را مخفی کنم و مطمئن باشم که موهای بلند من همیشه روی گوشهایم افتاده است.

با احتیاط ، من هر وقت احساس می کردم شروع به لغزش می کنم ، لوله ها را دوباره به کانال گوشم می زنم. و پس از آن بازخورد وجود دارد ، آن سر و صدای بلند که به معنی میکروفون در حلقه است. آغوش گرفتن و ایستادن در مترو شلوغ منبع اضطراب ناگهانی بود.

نگرش من شروع به تغییر روز صبح که من در جلسه با بزرگترین مشتری مشاور شرکت من رفتم ، شدم.

مرد میانسالی که روی میز نشسته بود سرش را چرخاند و من یک پلاستیک براق را دیدم.

او یک جفت نقره اتیکون را پوشیده بود. احساس عجله از گرما همدلی کردم.

من می دانستم که با موهای کوتاه ، او انتخاب دیگری ندارد اما باید با اعتماد به نفس ورزش کند. اگرچه من به این نتیجه نرسیدم که شباهت ما را نشان بدهم ، اما کشف خود را با شوق به پسرم شام منتقل کردم.

خیلی زود پس از آن ، در ورزشگاه با روحیه شنوایی مهربانی دیگری روبرو شدم که زن جوانی آمد روی حصیر کنار من. او موهای خود را درون یک نان ریخته بود و وسایل رنگی مایل به قرمز رنگ آن را بدون لباس پوشیده بود.

با ابراز تردید برای برجسته کردن رفیق ما ، اگر از این موضوع خجالت بکشید ، من خجالت کشیدم؟) ، من از اظهار تعجب خود با اعتماد به نفس خودداری کردم. اما او به من انگیزه داد تا سمعکهایم را همانطور که انجام می دهم در خود نگه دارم ، حتی وقتی موهای بلندم برای پنهان کردن آنها نبود.

سرانجام ، با مقاله ای از شاعران و نویسندگان روبرو شدم که توسط زنی نوشتم که پیشینه آن به طور غیرقانونی شبیه به من نبود.

او از من بزرگتر بود ، اما او در کشور من زندگی می کرد ، خود را یک بازرگان و نویسنده ترکیبی می دانست و یک بستر را به عنوان یک مشاور بهداشت شنوایی ایجاد کرده بود.

با درک اینکه چیزهای زیادی برای اتصال داریم ، از کمرویی خودم دور شدم و به نتیجه رسیدم. و من بسیار خوشحالم که چنین کردم

ما یک تماس تلفنی برنامه ریزی کردیم و از تمایل متقابل ما برای پرسیدن "چه؟" خندیدیم و با هم از روی انگشتان خود عبور کردیم که به زودی هزینه سمعک کاهش می یابد.

دستگاه های من برای ارتباط با سایر نیویورک ها ، کمتر احساس یک بار و به مانند یخچال های طبیعی احساس می کنند. از این طریق ، من سپاسگزارم که سرانجام از سر خودم بیرون نیامد - و دوباره به ترکیب گفتگوی پر جنب و جوش برگشتم.

استفانی نیومن یک نویسنده مستقر در بروکلین است که کتاب ، فرهنگ و عدالت اجتماعی را پوشش می دهد. می توانید کارهای بیشتری را در stephanienewman.com بخوانید.