چگونه با مادرم مبتلا به اختلال دو قطبی کنار آمدم که به مدت 40 سال از درمان خودداری کرد

محتوا

• بیشتر اوقات ، نمی توانید بگویید. بیشتر اوقات ، او مودبانه لبخند می زند و با رواقی متقلبانه روز را حرکت می دهد.
• پیدا کردن وضوح
• یافتن آرامش
• با هم به جلو نگاه می کنیم

بیشتر اوقات ، نمی توانید بگویید. بیشتر اوقات ، او مودبانه لبخند می زند و با رواقی متقلبانه روز را حرکت می دهد.

فقط چشمی که سالها در مهمانی های خراب شده تولد ، ولگردی و خروج از فروشگاه های عجیب و غریب و فعالیت های تجاری جدید آموزش دیده است ، می تواند آن را ببیند ، بدون هیچ گونه اخطاری آماده ظهور است.

بعضی اوقات وقتی فراموش می شوم که آرام باشم و درک کنم ، ظاهر می شود. سرخوردگی واکنشی تیز به صدای من اضافه می کند. صورتش عوض می شود. دهان او ، مانند من ، که به طور طبیعی در گوشه ها پایین می آید ، به نظر می رسد حتی بیشتر افتاده است. ابروهای تیره او ، که سالها از کندن بیش از حد نازک بودند ، بالا می آیند و خطوط نازک طولانی را در پیشانی خود ایجاد می کنند. وقتی همه دلایل شکست خوردن خود را به عنوان یک مادر ذکر کرد ، اشک شروع به ریزش می کند.

او در حالی که چیزهایی را که ظاهراً برای رفتن به خانه ضروری بودند جمع می کند: "شما فقط خوشحال خواهید بود اگر من اینجا نباشم": یک کتاب آواز پیانو ، یک دسته قبض و رسید ، مرهم لب.

مغز 7 ساله من ایده زندگی بدون مادر را سرگرم می کند. چه می شد اگر او فقط می رفت و هرگز به خانه نمی آمد، من فکر می کنم. من حتی زندگی را تصور می کنم اگر او بمیرد. اما بعد یک احساس آشنا مثل ناخودآگاه من مثل مه سرد و مرطوب سرازیر می شود: احساس گناه.

من گریه می کنم ، اگرچه نمی توانم واقعی بودن آن را تشخیص دهم ، زیرا اشک های دستکاری شده بارها کار کرده اند تا تفاوت را تشخیص دهند. آرام می گویم: "تو مادر خوبی" "دوستت دارم." او باور نمی کند او هنوز در حال بسته بندی است: یک مجسمه شیشه ای قابل جمع شدن ، یک جفت شلوار جین کثیف دست برش خورده برای باغبانی. من باید بیشتر تلاش کنم

این سناریو به طور معمول به یکی از دو روش خاتمه می یابد: پدر من برای "کنترل اوضاع" کار را رها می کند ، یا جذابیت من برای آرام کردن او به اندازه کافی موثر است. این بار پدرم از گفتگوی ناخوشایند با رئیسش در امان مانده است. سی دقیقه بعد ، ما روی کاناپه نشسته ایم. من بدون بیان خیره می شوم ، در حالی که او به طور غیررسمی دلیل کاملاً موجهی را که وی بهترین دوست هفته گذشته خود را از زندگی خود جدا کرد ، توضیح می دهد.

او می گوید: "اگر من اینجا نباشم فقط خوشحال می شوی." کلمات از طریق سرم حلقه می شوند ، اما من لبخند می زنم ، سر تکان می دهم و ارتباط چشمی را حفظ می کنم.

پیدا کردن وضوح

مادر من هرگز به طور رسمی با اختلال دو قطبی تشخیص داده نشده است. او به چندین درمانگر مراجعه کرد ، اما آنها هرگز طولانی نشدند. برخی از افراد به اشتباه افراد مبتلا به اختلال دو قطبی را "دیوانه" می دانند و مسلما مادر من این نیست. او استدلال می کند که افراد مبتلا به اختلال دو قطبی به دارو نیاز دارند و مطمئناً او به این داروها نیازی ندارد. او به سادگی استرس ، کار زیاد و تلاش برای زنده نگه داشتن روابط و پروژه های جدید را دارد. در روزهایی که قبل از ساعت 2 بعدازظهر از رختخواب به سر می برد ، مادر با خستگی توضیح می دهد که اگر پدر بیشتر در خانه بود ، اگر شغل جدیدی داشت ، اگر هرگز بازسازی خانه انجام می شد ، اینطور نبود. من تقریباً به او اعتقاد دارم.

همیشه غم و گریه نبود. ما خاطرات بسیار شگفت انگیزی از خود به یادگار گذاشته ایم. در آن زمان ، من نمی فهمیدم که دوره های خود به خودی ، بهره وری و خنده های روده ای او نیز بخشی از این بیماری است. من نمی فهمیدم که پر کردن یک سبد خرید با لباس و آب نبات جدید "فقط به این دلیل" یک پرچم قرمز است. ما با یک موی وحشی ، یک روز مدرسه را صرف تخریب دیوار اتاق غذاخوری کردیم زیرا خانه به نور طبیعی بیشتری احتیاج داشت. آنچه که من به عنوان بهترین لحظه ها به یاد می آورم در واقع به اندازه زمان های بی پاسخ باعث نگرانی می شود. اختلال دو قطبی سایه های زیادی از خاکستری دارد.

Melvin McInnis ، MD ، محقق اصلی و مدیر علمی صندوق تحقیق دو قطبی Heinz C. Prechter ، می گوید به همین دلیل است که او 25 سال گذشته را صرف مطالعه این بیماری کرده است.

وی می گوید: "وسعت و عمق احساسات انسانی كه در این بیماری نمایان می شود ، عمیق است."

قبل از ورود به دانشگاه میشیگان در سال 2004 ، مک ایننیس سال ها تلاش کرد تا ژنی را شناسایی کند که مسئولیت آن را بپذیرد. این ناکامی او را بر آن داشت تا یک مطالعه طولی درباره اختلال دو قطبی آغاز کند تا تصویر واضح و روشنی از بیماری ایجاد کند.

برای خانواده من ، هرگز تصویر روشنی وجود نداشت. به نظر نمی رسد حالت های شیدایی مادرم آنقدر جنون داشته باشد که مراجعه اضطراری به روانپزشک را توجیه کند. دوره های افسردگی او ، که اغلب او را به استرس طبیعی زندگی نسبت می داد ، هرگز به اندازه کافی پایین به نظر نمی رسید.

این مسئله در مورد اختلال دو قطبی است: این پیچیده تر از چک لیست علائمی است که می توانید به صورت آنلاین برای تشخیص 100 درصد دقیق آن پیدا کنید. برای نشان دادن الگویی از رفتار ، به بازدیدهای متعدد در یک دوره طولانی نیاز دارد. ما هرگز به این حد نرسیدیم. او مانند شخصیت های دیوانه ای که در فیلم ها می بینید به نظر نمی رسید یا رفتار نمی کرد. بنابراین او نباید آن را داشته باشد ، درست است؟

علیرغم تمام س questionsالات بی پاسخ ، تحقیقات نکاتی را درباره اختلال دو قطبی می داند.

• این حدود 2.6 درصد از جمعیت ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد.
• این نیاز به یک تشخیص بالینی دارد که به بازدیدهای مشاهده ای زیادی نیاز دارد.
• بیماری است.
• به طور معمول در دوران بلوغ یا اوایل بزرگسالی ایجاد می شود.
• هیچ درمانی وجود ندارد ، اما گزینه های درمانی بسیاری وجود دارد.
• بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی در ابتدا به اشتباه تشخیص داده می شوند.

چندین سال و یک درمانگر بعد ، احتمال اختلال دو قطبی مادرم را یاد گرفتم. البته ، درمانگر من به طور قطعی نمی تواند بگوید که هرگز او را ملاقات نکرده ام ، اما او می گوید پتانسیل "بسیار محتمل" است. این همزمان یک تسکین و بار دیگری بود. من جواب هایی داشتم ، اما آنها برای رسیدن به اهمیت خیلی دیر احساس می کردند. چقدر زندگی ما متفاوت بوده است اگر این تشخیص - هرچند غیررسمی - زودتر از این صورت می گرفت؟

یافتن آرامش

من سالها از مادرم عصبانی بودم. حتی فکر کردم از او متنفرم که باعث شد خیلی زود بزرگ شوم. من از نظر احساسی مجهز نبودم تا وقتی او دوستی دیگر را از دست داد ، به او دلداری دهم ، به او اطمینان دهم که زیبا و شایسته عشق است ، یا اینکه به خودم یاد دهم چگونه یک کارکرد درجه دو را حل کند.

من از پنج خواهر و برادر کوچکترین هستم. بیشتر زندگی من ، فقط من و سه برادر بزرگتر بودیم. ما به روش های مختلف کنار آمدیم. من مقدار زیادی احساس گناه کردم. یک درمانگر به من گفت این به این دلیل است که من تنها زن دیگر خانه هستم - زنان باید به هم بچسبند و همه اینها. بین احساس نیاز به بچه طلایی بودن که هیچ اشتباهی نکرده دختری که فقط می خواهد بچه شود و نگران مسئولیت نیست نگردید. در 18 سالگی ، من با دوست پسر وقتم نقل مکان کردم و سوگند یاد کردم که هرگز به گذشته نگاه نکنم.

مادرم اکنون با شوهر جدیدش در ایالت دیگری زندگی می کند. ما از آن زمان دوباره متصل شده ایم. مکالمات ما محدود به نظرات مودبانه فیس بوک یا تبادل متن مودبانه درباره تعطیلات است.

مک ایننیس می گوید افرادی مانند مادرم ، که در برابر هر مسئله ای فراتر از تغییر خلق و خو مقاومت می کنند ، اغلب به دلیل ننگ پیرامون این بیماری است. "بزرگترین تصور غلط در مورد اختلال دو قطبی این است که افراد مبتلا به این اختلال در جامعه عملکردی ندارند. که آنها به سرعت بین افسرده و جنون جابجا می شوند. اغلب این بیماری در زیر سطح پنهان می شود. "

به عنوان فرزند والدین مبتلا به اختلال دو قطبی ، احساسات مختلفی را احساس می کنید: کینه ، گیجی ، عصبانیت ، گناه. این احساسات ، حتی با گذشت زمان ، به راحتی محو نمی شوند. اما با نگاه به گذشته ، می فهمم که بسیاری از این احساسات ناشی از عدم توانایی کمک به او است. حضور در آنجا وقتی احساس تنهایی ، گیجی ، ترس و کنترل نداشت. این وزنه ای است که هیچ یک از ما تحمل آن را نداشتیم.

با هم به جلو نگاه می کنیم

اگرچه هرگز تشخیص رسمی به ما داده نشد ، اما دانستن آنچه اکنون می دانم به من اجازه می دهد با دید دیگری به گذشته نگاه کنم. این به من اجازه می دهد وقتی که او در حالت افسردگی تماس می گیرد صبورتر باشم. این به من این قدرت را می دهد كه به آرامی به او یادآوری كنم كه قرار ملاقات دیگری برای درمان بگذارد و از محوطه سازی حیاط خانه اش خودداری كند. امید من این است که او درمانی را پیدا کند که به او اجازه می دهد هر روز چنین سختی نبرد. این کار او را از شر فراز و نشیب های سخت رهایی می بخشد.

سفر شفا من سالها طول کشید. نمی توانم انتظار داشته باشم که یک شبه اتفاق بیفتد. اما این بار ، او تنها نخواهد بود.

سسیلیا میس یک است نویسنده و سردبیر مستقل متخصص در رشد فردی ، بهداشت ، سلامتی و کارآفرینی. وی لیسانس خود را در روزنامه نگاری مجله از دانشگاه میسوری دریافت کرد. خارج از نویسندگی ، او از والیبال شن و ماسه و رستوران های جدید لذت می برد. می توانید در او توییت کنید CeciliaMeis.