از متابولیسم تا LSD: 7 محققی که روی خودشان آزمایش کردند

محتوا

• خوب یا بد ، این محققان علم را تغییر دادند
• سانتوریو سانتوریو (1561–1636)
• جان هانتر (1728–1793)
• دانیل آلسیدس کاریون (1857–1885)
• باری مارشال (1951–)
• دیوید پریچارد (1941–)
• آگوست بایر (1861–1949)
• آلبرت هافمن (1906–2008)
• خوشبختانه ، علم راه طولانی را طی کرده است

خوب یا بد ، این محققان علم را تغییر دادند

با شگفتی های پزشکی مدرن ، به راحتی می توان فراموش کرد که بسیاری از موارد زمانی ناشناخته بودند.

در حقیقت ، برخی از برترین درمان های پزشکی امروزی (مانند بی حسی نخاعی) و فرآیندهای بدن (مانند متابولیسم های ما) فقط از طریق خودآزمایی قابل درک بودند - یعنی دانشمندانی که جرات کردند "آن را در خانه امتحان کنند".

در حالی که ما اکنون خوشبختانه هستیم که آزمایشات بالینی بسیار منظمی داریم ، اما همیشه اینطور نبود. این هفت دانشمند گاه جسورانه ، گاه گمراه ، آزمایشاتی را بر روی خود انجام داده و در زمینه پزشکی همانطور که امروزه می شناسیم ، سهیم بودند.

سانتوریو سانتوریو (1561–1636)

سانتوریو سانتوریو در سال 1561 در ونیز متولد شد ، در حالی که به عنوان یک پزشک خصوصی نزد اشراف زاده ها کار می کرد و بعداً به عنوان کرسی پزشکی نظری در دانشگاه مورد ستایش پادوآ در آن زمان - از جمله یکی از اولین دستگاه های اندازه گیری ضربان قلب - فعالیت زیادی در زمینه های خود انجام داد.

اما بزرگترین ادعای او برای شهرت وسواس شدید در وزن گیری بود.

او صندلی عظیمی را اختراع کرد که می توانست روی آن بنشیند تا وزن خود را کنترل کند. بازی آخر او این بود که وزن هر وعده غذایی را اندازه گیری کند و ببیند هنگام هضم چه مقدار وزن کم کرده است.

هرچقدر عجیب به نظر می رسد ، او دقیق و دقیق بود و اندازه گیری های او دقیق بود.

وی یادداشت های مفصلی در مورد مقدار خوردن و کاهش وزن هر روز خود ثبت کرد و سرانجام به این نتیجه رسید که هر روز بین زمان غذا و توالت نیم پوند از دست می دهد.

او که قادر به محاسبه چگونگی "خروجی" کمتر از مصرف او نبود ، در ابتدا این کار را با "تعریق غیرمعقول" انجام داد ، به این معنی که ما نفس می کشیم و برخی از مواد بدن را به عنوان مواد نامرئی هضم می کنیم.

این فرضیه در آن زمان تا حدی مه آلود بود ، اما اکنون می دانیم که او درک اولیه از روند متابولیسم داشت. امروزه تقریباً هر پزشکی می تواند از سانتوریو بخاطر پایه ریزی برای درک ما از این فرایند حیاتی بدن تشکر کند.

جان هانتر (1728–1793)

هرچند همه آزمایش های شخصی خیلی خوب پیش نمی رود.

در قرن هجدهم ، جمعیت لندن بسیار زیاد شده بود. با رواج بیشتر کار جنسی و کاندوم هنوز وجود نداشت ، بیماریهای مقاربتی (STD) سریعتر از آنکه افراد در مورد آنها اطلاعاتی کسب کنند ، گسترش می یابد.

افراد کمی می دانستند که چگونه این ویروس ها و باکتری ها فراتر از انتقال آنها از طریق برخوردهای جنسی کار می کنند. هیچ علمی در مورد چگونگی پیشرفت آنها یا ارتباط یکی با دیگری وجود نداشت.

جان هانتر ، پزشكي كه به كمك در اختراع واكسن آبله شهرت بيشتري داشت ، معتقد بود كه سوزاک STD فقط مراحل اوليه سيفليس است. وی این نظریه را مطرح کرد که اگر سوزاک زود درمان شود ، از تشدید علائم و سیفلیس آن جلوگیری می کند.

ایجاد این تمایز حیاتی به نظر می رسد. در حالی که سوزاک قابل درمان بود و کشنده نبود ، سیفلیس می تواند عواقب زندگی و حتی کشنده داشته باشد.

بنابراین ، شکارچی پرشور مایعات یکی از بیماران خود را که مبتلا به سوزاک بودند ، در بریدگی های ناشی از خود در آلت تناسلی خود قرار داد تا بتواند ببیند این بیماری چگونه روند خود را ادامه می دهد. وقتی هانتر علائم هر دو بیماری را نشان داد ، فکر کرد که می تواند دستیابی به موفقیت بزرگ داشته باشد.

معلوم شد ، او بود بسیار اشتباه.

در واقع ، بیماری که ادعا می کند چرک را از او گرفته است هر دو بیماری های مقاربتی

هانتر به خود یک بیماری جنسی دردناک داد و تقریباً نیم قرن بدون مقابله مانع تحقیقات STD شد. از این بدتر ، او بسیاری از پزشکان را متقاعد کرده بود که به راحتی از بخار جیوه استفاده کرده و زخم های آلوده را قطع کنند ، زیرا معتقد بود که این بیماری از رشد سیفلیس جلوگیری می کند.

بیش از 50 سال پس از "کشف" او ، سرانجام نظریه هانتر هنگامی که پزشک فرانسوی فیلیپ ریکورد ، بخشی از تعداد فزاینده ای از محققان علیه نظریه هانتر (و روش بحث برانگیز وی برای معرفی بیماریهای مقاربتی به افرادی که این نظریه را ندارند) ، نفی شد ، نمونه های دقیق ضایعات را بر روی افراد مبتلا به یک یا هر دو بیماری آزمایش کرد.

ریکورد در نهایت متوجه شد که این دو بیماری از هم جدا هستند. تحقیقات در مورد این دو بیماری مقاربتی از آنجا بصورت تصاعدی پیشرفت کرده است.

دانیل آلسیدس کاریون (1857–1885)

برخی از خودآزمون ها در پی درک سلامتی و بیماری انسان ، قیمت نهایی را پرداخت کردند. و تعداد کمی نیز در این لایحه و همچنین دانیل کارون مناسب هستند.

دانشجوی کارینیو پزشکی در حالی که در دانشگاه Universidad شهردار سان مارکوس در لیما ، پرو تحصیل می کرد ، از شیوع تب مرموز در شهر لا اورویا با خبر شد. کارگران راه آهن در آنجا به عنوان بخشی از بیماری معروف به "تب اورویا" دچار کم خونی شدید شده اند.

تعداد کمی از افراد چگونگی ایجاد یا انتقال این بیماری را درک کردند. اما كاریون یك نظریه داشت: ممكن است بین علائم حاد تب Oroya و "ورونا پروانا" یا "زگیل های پرو" مزمن وجود داشته باشد. و او ایده ای برای آزمایش این نظریه داشت: تزریق بافت زگیل آلوده به خود و بررسی اینکه آیا تب ایجاد کرده است یا خیر.

بنابراین این کاری است که او انجام داده است.

در آگوست 1885 ، او بافت بیمار را از یک بیمار 14 ساله گرفت و همکارانش آن را به دو بازو تزریق کردند. بیش از یک ماه بعد ، کاریرون علائم شدیدی مانند تب ، لرز و خستگی مفرط پیدا کرد. در پایان سپتامبر 1885 ، او بر اثر تب درگذشت.

اما تمایل او برای یادگیری در مورد این بیماری و کمک به کسانی که به آن مبتلا شده اند ، منجر به تحقیقات گسترده ای در قرن بعد شد ، دانشمندان را به شناسایی باکتری های مسئول تب و یادگیری درمان این بیماری سوق داد. جانشینان وی این شرط را برای یادآوری مشارکت وی نامگذاری کردند.

باری مارشال (1951–)

هرچند همه خودآزمایی های خطرناک به فاجعه ختم نمی شوند.

در سال 1985 ، باری مارشال ، متخصص طب داخلی در بیمارستان رویال پرت استرالیا و شریک تحقیق وی ، جی رابین وارن ، از سالها پیشنهاد تحقیقات ناموفق در مورد باکتریهای روده ناامید شدند.

تئوری آنها این بود که باکتریهای روده می توانند باعث بیماری های دستگاه گوارش شوند - در این مورد ، هلیکوباکتر پیلوری - اما ژورنال پس از ژورنال ادعاهای آنها را رد کرد و شواهد خود را از فرهنگ آزمایشگاهی غیرقابل قبول دانست.

حوزه پزشکی در آن زمان باور نداشت که باکتری ها می توانند در اسید معده زنده بمانند. اما مارشال بود. بنابراین ، او امور را به دست خود گرفت. یا در این مورد ، معده خودش.

او محلول نوشید هلیکوباکتر پیلوری، فکر می کنم در آینده ای دور زخم معده می گیرد. اما به سرعت علائم جزئی مانند حالت تهوع و بوی بد دهان پیدا کرد. و در کمتر از یک هفته ، او نیز شروع به استفراغ کرد.

در طی آندوسکوپی اندکی بعد ، مشخص شد که هلیکوباکتر پیلوری معده خود را از کلنی های پیشرفته باکتری پر کرده بود. مارشال مجبور بود آنتی بیوتیک مصرف کند تا عفونت باعث ایجاد التهاب بالقوه کشنده و بیماری های دستگاه گوارش نشود.

معلوم شد: باکتری ها در حقیقت می توانند باعث بیماری معده شوند.

وقتی او و وارن جایزه نوبل پزشکی را به خاطر کشف آنها با هزینه مارشال (تقریباً مرگبار) دریافت کردند ، این رنج بسیار ارزشش را داشت.

و مهمتر از همه ، تا به امروز ، آنتی بیوتیک برای بیماری های معده مانند زخم معده ناشی از هلیکوباکتر پیلوری باکتری اکنون برای بیش از 6 میلیون نفری که هر ساله تشخیص این زخم ها را می دهند به طور گسترده در دسترس است.

دیوید پریچارد (1941–)

اگر نوشیدن باکتریهای روده به اندازه کافی بد نبود ، دیوید پریچارد ، استاد ایمونولوژی انگل در دانشگاه ناتینگهام در انگلستان ، برای اثبات یک نکته حتی فراتر رفت.

پریچارد 50 کرم قلاب دار انگلی را به بازوی خود چسباند و اجازه داد تا از طریق پوست او بخزد تا او را آلوده کند.

سرد.

اما پریتچارد هنگام انجام این آزمایش در سال 2004 هدف خاصی را در ذهن داشت. وی معتقد بود كه خود را آلوده می كند Necator americanus کرم های قلاب دار می توانند حساسیت شما را بهتر کنند.

چگونه او به چنین مفهوم عجیب و غریبی رسیده است؟

پریچارد جوان در طول دهه 1980 از طریق پاپوآ گینه نو سفر کرد و مشاهده کرد که افراد محلی که به این نوع عفونت کرم قلاب مبتلا بودند ، علائم آلرژی بسیار کمتری نسبت به همسالان خود که عفونت ندارند ، دارند.

وی در طول نزدیک به دو دهه به توسعه این نظریه ادامه داد ، تا اینکه تصمیم گرفت زمان آزمایش آن باشد - روی خودش.

آزمایش پریچارد نشان داد که عفونت های خفیف کرم قلاب می تواند علائم آلرژی را با آلرژن هایی که در غیر این صورت باعث التهاب می شوند ، مانند مواردی که منجر به بیماری هایی مانند آسم می شوند ، کاهش دهد.

از آن زمان مطالعات زیادی انجام شده است که تئوری پریچارد را آزمایش می کنند و نتایج متفاوتی دارند.

یک مطالعه در سال 2017 در Immunology Clinical and Translational نشان داد که کرم های قلاب دار پروتئینی به نام پروتئین ضد التهاب 2 (AIP-2) ترشح می کنند ، که می تواند سیستم ایمنی بدن شما را به منظور التهاب بافتها هنگام استنشاق آلرژی یا عوامل آسم تربیت کند. این پروتئین ممکن است در درمان های آسم در آینده قابل استفاده باشد.

اما آلرژی بالینی و تجربی کمتر امیدوار کننده بود. علاوه بر پیشرفت بسیار جزئی در تنفس ، هیچ اثری واقعی از کرم های قلاب دار بر روی علائم آسم یافت.

در حال حاضر ، حتی می توانید خودتان را با کرم های قلاب شلیک کنید - با قیمت مناسب 3900 دلار.

اما اگر در مرحله ای هستید که کرم های قلابدار را در نظر دارید ، توصیه می کنیم درمان های حساسیت زای بیشتری مانند ایمنی درمانی با آلرژن یا آنتی هیستامین های بدون نسخه را دنبال کنید.

آگوست بایر (1861–1949)

در حالی که برخی از دانشمندان برای اثبات یک فرضیه قانع کننده مسیر پزشکی را تغییر می دهند ، برخی دیگر مانند آگوست بایر جراح آلمانی این کار را به نفع بیماران خود انجام می دهند.

در سال 1898 ، یکی از بیماران Bier در بیمارستان جراحی سلطنتی دانشگاه کیل در آلمان از انجام عمل جراحی به دلیل عفونت مچ پا امتناع ورزید ، زیرا در طی عمل های گذشته واکنش های شدیدی به بیهوشی عمومی داشته است.

بنابراین بایر جایگزینی را پیشنهاد کرد: کوکائین به طور مستقیم به نخاع تزریق می شود.

و م workedثر واقع شد. با کوکائین در ستون فقرات ، بیمار در طول عمل بدون احساس لیسیدن درد بیدار ماند. اما چند روز بعد ، بیمار دچار استفراغ و درد وحشتناک شد.

مصمم بود كه در یافتن یافته های خود بهتر شود ، خود تصمیم گرفت كه روش خود را به اتمام برساند و از دستیار خود ، آگوست هیلدبراندت ، بخواهد كه فرم اصلاح شده این محلول كوكائین را به ستون فقرات خود تزریق كند.

اما هیلدبراندت با استفاده از اندازه اشتباه سوزن ، تزریق را بسته و باعث ریختن مایع مغزی نخاعی و کوکائین از سوزن در حالی که هنوز در ستون فقرات Bier است ، قرار دارد. بنابراین Bier ایده این را پیدا کرد که به جای آن تزریق روی هیلدبراندت را انجام دهد.

و م workedثر واقع شد. برای چندین ساعت ، هیلدبرانت هیچ احساسی نداشت. بایر این را به ابتذال ترین روش های ممکن آزمایش کرد. او موهای هیلدبراند را کشید ، پوستش را سوزاند و حتی بیضه هایش را فشار داد.

در حالی که هر دو تلاش Bier و Hildebrandt باعث بی حسی نخاعی تزریق مستقیم به ستون فقرات شد (همانطور كه ​​امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرد) ، مردان برای مدت یك هفته یا پس از آن احساس وحشتناكی داشتند.

اما در حالی که بایر در خانه ماند و حالش بهتر شد ، هیلدبراندت به عنوان دستیار مجبور شد در طول بهبودی هزینه بیمارستان را برای بیمارستان بایر بپوشاند. هیلدبرانت هرگز از پس آن برنمی آمد (قابل درک است) و روابط حرفه ای خود را با بایر قطع کرد.

آلبرت هافمن (1906–2008)

حتی اگر اسید لیزرژیک دی اتیل آمید (معروف به LSD) غالباً با هیپی ها در ارتباط است ، LSD محبوبیت بیشتری پیدا می کند و بیشتر مورد مطالعه قرار می گیرد. مردم به دلیل مزایای ظاهری LSD ، میکرودوز مصرف می کنند: برای داشتن مثمر ثمر ، سیگار کشیدن را ترک کرده و حتی اخلاقیات اخروی درباره زندگی داشته باشند.

اما LSD همانطور که امروزه می دانیم بدون آلبرت هافمن احتمالاً وجود نخواهد داشت.

و هافمن ، یک شیمی دان متولد سوئیس که در صنعت داروسازی کار می کرد ، کاملاً تصادفی آن را کشف کرد.

همه چیز یک روز در سال 1938 آغاز شد ، زمانی که هافمن در حال کار در آزمایشگاه های Sandoz در بازل ، سوئیس بود. او ضمن سنتز اجزای گیاهی برای استفاده در داروها ، مواد مشتق شده از اسید لیزرژیک را با مواد حاصل از قرقره ، گیاه دارویی که قرن ها توسط مصری ها ، یونانیان و بسیاری دیگر استفاده می شد ، ترکیب کرد.

در ابتدا ، او هیچ کاری با این مخلوط انجام نداد. اما پنج سال بعد ، در 19 آوریل 1943 ، هافمن دوباره در حال آزمایش آن بود و ، بدون فکر با انگشتان صورت خود را لمس کرد ، به طور تصادفی مقداری از آن را مصرف کرد.

پس از آن ، او احساس بی قراری ، سرگیجه و کمی مستی کرد. اما وقتی چشمانش را بست و شروع به دیدن تصاویر ، تصاویر و رنگهای زنده در ذهن خود کرد ، فهمید که این مخلوط عجیبی که در کارش ایجاد کرده بود دارای توانایی باورنکردنی است.

بنابراین روز بعد ، او حتی بیشتر تلاش کرد. و در حالی که او با دوچرخه خود به خانه می رفت ، اثرات را دوباره احساس کرد: اولین سفر واقعی LSD.

این روز اکنون به دلیل بزرگ شدن LSD بعنوان روز دوچرخه (19 آوریل 1943) شناخته می شود: یک نسل کامل از "کودکان گل" LSD را برای "گسترش ذهن" خود در کمتر از دو دهه بعد و اخیراً به استفاده های دارویی آن را کشف کنید.

خوشبختانه ، علم راه طولانی را طی کرده است

امروزه ، هیچ دلیلی وجود ندارد که یک محقق فصلی - و حتی کمتر از هر فرد روزمره - بدن خود را به این روش های شدید در معرض خطر قرار دهد.

اگرچه مسیر خودآزمایی ، به ویژه به صورت داروهای خانگی و مکمل ها ، مطمئناً وسوسه انگیز است ، اما این یک خطر غیر ضروری است. امروز پزشکی قبل از ورود به قفسه ها آزمایش دقیق را پشت سر می گذارد. ما همچنین خوشبخت هستیم که می توانیم به یک تحقیق فزاینده از تحقیقات پزشکی دسترسی پیدا کنیم که ما را قادر به تصمیم گیری ایمن و سالم می کند.

این محققان این فداکاری ها را انجام دادند تا بیماران بعدی مجبور نباشند. بنابراین ، بهترین راه برای تشکر از آنها مراقبت از خودتان است - و کوکائین ، استفراغ و کرم قلاب را به متخصصان بسپارید.

تیم جواهل نویسنده ، ویراستار و زبان شناس مستقر در Chino Hills ، کالیفرنیا است. کارهای او در نشریات بسیاری از شرکت های برجسته بهداشت و رسانه ، از جمله Healthline و The Walt Disney Company ظاهر شده است.