زندگی با آسم چه حسی دارد؟

محتوا

• یک چیز یکبار مصرف نیست
• جواب رسمی
• یادگیری زندگی با آسم
• سیستم های پشتیبانی من
• اکنون با آسم زندگی می کنیم

چیزی خاموش است

در بهار ماساچوست سرد اوایل سال 1999 ، من در تیم فوتبال دیگری بودم که در زمین ها بالا و پایین می دویدم. من 8 ساله بودم و این سومین سال پیاپی من بود که فوتبال بازی می کردم. من عاشق دویدن در زمین و پایین آمدن بودم. تنها باری که می توانستم متوقف شوم ، ضربه زدن به توپ تا آنجا که می توانم بود.

من در یکی از روزهای سرد و باد که مشغول سرفه شدم ، دوومیدانی می کردم. فکر کردم که اول دارم با سرما میام پایین. می توانم بگویم که چیزی در این مورد متفاوت بود. احساس می کردم مایعی در ریه های من وجود دارد. هر چقدر عمیق نفس می کشیدم ، نفس نفس نمی کشیدم. قبل از اینکه بفهمم ، غیرقابل کنترل نفس می کشیدم.

یک چیز یکبار مصرف نیست

پس از به دست آوردن مجدد کنترل ، خیلی زود به زمین بازی برگشتم. شانه خالی کردم و زیاد بهش فکر نکردم باد و سرما هرچند با پیشرفت فصل بهار آرام نمی گرفت. با نگاه به گذشته ، می فهمم که چگونه این تأثیر بر تنفس من دارد. متناسب با سرفه ، هنجار جدیدی شد.

یک روز در طول تمرین فوتبال ، من فقط قادر به جلوگیری از سرفه نبودم. گرچه دما در حال کاهش بود ، اما چیز بیشتر از یک لرزیدن ناگهانی بود. من خسته و دردناک بودم ، بنابراین مربی مادرم را صدا کرد. من زود تمرین را ترک کردم تا او بتواند مرا به اورژانس برساند. دکتر س meالات زیادی در مورد تنفس من ، از اینکه چه علائمی داشتم و چه زمانی بدتر بودند ، از من پرسید.

بعد از گرفتن اطلاعات ، او به من گفت ممکن است آسم داشته باشم. اگرچه مادرم قبلاً این موضوع را شنیده بود ، ما چیز زیادی در مورد آن نمی دانستیم. دکتر سریع به مادرم گفت که آسم یک بیماری شایع است و ما نباید نگران باشیم. وی به ما گفت كه آسم در كودكان 3 ساله نیز بروز می كند و این بیماری اغلب در كودكان از 6 سالگی ظاهر می شود.

جواب رسمی

من تشخیص رسمی پیدا نکردم تا اینکه حدود یک ماه بعد به متخصص آسم مراجعه کردم. متخصص تنفس من را با یک فشارسنج سنج بررسی کرد. این دستگاه ما را در جریان ریه های من قرار می داد یا نمی کردم. بعد از بازدم نحوه جریان هوا از ریه های من اندازه گیری شد. همچنین ارزیابی شد که چقدر سریع می توانم هوا را از ریه های خود خارج کنم. بعد از چند آزمایش دیگر ، متخصص تأیید کرد که من آسم هستم.

پزشک مراقبت های اولیه من به من گفت که آسم یک بیماری مزمن است که با گذشت زمان ادامه دارد. وی ادامه داد که با وجود این ، آسم می تواند یک بیماری به راحتی قابل کنترل باشد. همچنین بسیار معمول است. در مورد بزرگسالان آمریکایی تشخیص آسم و یا در مورد کودکان نیز وجود دارد.

یادگیری زندگی با آسم

وقتی پزشک برای اولین بار به من آسم تشخیص داد ، شروع به مصرف داروهای تجویز شده وی کردم. او به من یک قرص به نام Singulair داد که روزی یک بار مصرف کنم. همچنین مجبور شدم از دستگاه استنشاقی Flovent دو بار در روز استفاده کنم. او یک استنشاقی قوی تر حاوی آلبوترول برای من تجویز کرد تا هنگام حمله یا برخورد ناگهانی هوای سرد از آن استفاده کنم.

در ابتدا همه چیز خوب پیش رفت. هرچند من همیشه در مصرف دارو سخت کوش نبودم. این امر منجر به چند مراجعه به اورژانس در زمان کودکی من شد. هر چه بزرگتر شدم ، توانستم به زندگی روزمره بپردازم. کمتر حمله می کنم. وقتی آنها را داشتم ، آنها خیلی سختگیر نبودند.

من از ورزش های سنگین دور شدم و دیگر فوتبال بازی نکردم. من همچنین شروع به گذراندن وقت کمتری در خارج کردم. در عوض ، من شروع به انجام یوگا ، دویدن روی تردمیل و بلند کردن وزنه در داخل خانه کردم. این رژیم جدید ورزشی در طول سالهای نوجوانی من منجر به حملات آسم کمتری می شود.

من به کالجی در شهر نیویورک رفتم و مجبور شدم یاد بگیرم که چگونه در هوا که همیشه تغییر می کند رفت و آمد کنم. من در سال سوم تحصیلم یک دوره استرس زا را پشت سر گذاشتم. من به طور منظم داروهای خود را قطع کردم و اغلب لباس های نامناسب را برای آب و هوا می پوشیدم. یک بار حتی در آب و هوای 40 درجه شلوارک می پوشیدم. در نهایت ، همه چیز من را فرا گرفت.

در نوامبر 2011 ، احساس خس خس و سرفه کردن مخاط را شروع کردم. من شروع به مصرف آلبوترول کردم ، اما این کافی نبود. وقتی با دکترم مشورت کردم ، او به من یک نبولایزر داد. هر زمان که دچار حمله شدید آسم می شد مجبور شدم از آن برای دفع مخاط اضافی از ریه های خود استفاده کنم. فهمیدم که همه چیز در حال جدی شدن است و با داروهایم دوباره به مسیر درست برگشتم. از آن زمان ، من فقط مجبور شدم از نبولایزر در موارد شدید استفاده کنم.

زندگی با آسم به من این قدرت را داده است که از سلامتی ام بهتر مراقبت کنم. من راه هایی برای ورزش در محیط های داخلی پیدا کرده ام تا بتوانم همچنان سالم و سالم باشم. به طور کلی ، این باعث می شود که من از سلامتی خود آگاهی بیشتری داشته باشم و روابط محکمی با پزشکان مراقبت های اولیه خود برقرار کرده ام.

سیستم های پشتیبانی من

بعد از اینکه دکتر من به طور رسمی آسم را تشخیص داد ، حمایت های زیادی از خانواده ام دریافت کردم. مادرم مطمئن شد که من قرص های سینگولایر خود را می خورم و به طور منظم از دستگاه استنشاقی Flovent استفاده می کنم. او همچنین اطمینان حاصل کرد که من برای هر تمرین یا بازی فوتبال یک استنشاق آلبوترول در دسترس دارم. پدرم در مورد لباس من سخت کوش بود و همیشه مطمئن می شد که من برای هوای مداوم و متغیر نیوانگلند لباس مناسبی داشته باشم. نمی توانم سفری به ER را یادآوری کنم که هر دو در کنار من نبودند.

هنوز هم وقتی بزرگ می شدم احساس می کردم از همسالانم جدا شده ام. حتی اگر آسم شایع است ، من به ندرت درمورد مشکلاتی که با بچه های دیگر مبتلا به آسم تجربه کردم بحث کردم.

اکنون ، جامعه آسم محدود به تعاملات رو در رو نیست. چندین برنامه ، مانند AsthmaMD و AsthmaSenseCloud ، پشتیبانی منظمی برای مدیریت علائم آسم دارند. وب سایت های دیگر ، مانند AsthmaCommunityNetwork.org ، یک انجمن گفتگو ، وبلاگ و وبینار ارائه می دهند تا به شما کمک کنند تا شرایط خود را راهنمایی کرده و با دیگران ارتباط برقرار کنید.

اکنون با آسم زندگی می کنیم

من بیش از 17 سال است که با آسم زندگی می کنم و اجازه ندهم زندگی روزمره را به هم بزند. من همچنان هفته ای سه یا چهار بار تمرین می کنم. من هنوز پیاده روی می کنم و وقت خود را در فضای باز می گذرانم. تا زمانی که داروی خود را مصرف می کنم ، می توانم زندگی شخصی و شغلی خود را به راحتی طی کنم.

اگر مبتلا به آسم هستید ، مهم است که ثابت قدم باشید. ثابت ماندن با داروهای خود می تواند در طولانی مدت از بروز عوارض جلوگیری کند. نظارت بر علائم همچنین می تواند به شما کمک کند هرگونه بی نظمی را به محض بروز مشاهده کنید.

زندگی با آسم در بعضی مواقع ناامیدکننده است ، اما زندگی با وقفه های محدود امکان پذیر است.