چگونه سفر به من کمک کرد تا بر بی اشتهایی غلبه کنم

به عنوان یک دختر جوان که در لهستان بزرگ شدم ، من مظهر کودک "ایده آل" بودم. من در مدرسه نمرات خوبی داشتم ، در چندین فعالیت بعد از مدرسه شرکت کردم و همیشه رفتار خوبی داشتم. البته ، این بدان معنا نیست که من یک بودم خوشحال دختر 12 ساله وقتی به سمت سالهای نوجوانی می رفتم ، آرزو کردم که شخص دیگری باشم ... یک دختر "کامل" با "چهره ای عالی". شخصی که کنترل کامل زندگی او را در دست داشت. این تقریباً در همان زمانی است که من دچار بی اشتهایی عصبی شدم.

ماه به ماه در یک چرخه معیوب کاهش وزن ، بهبودی و عود قرار گرفتم. با پایان سن 14 سالگی و دو بستری در بیمارستان ، من را به عنوان "پرونده گمشده" اعلام کردند ، یعنی پزشکان دیگر نمی دانستند با من چه کار کنند. از نظر آنها من بیش از حد لجباز بودم و تقریباً غیرقابل درمان بودم.

به من گفتند که تمام روز انرژی راه رفتن و گشت و گذار ندارم. یا ساعتها در هواپیما بنشینم و آنچه را که لازم دارم بخورم. و حتی اگر نمی خواستم کسی را باور کنم ، همه آنها نکته خوبی داشتند.

آن وقت است که چیزی کلیک شد. به نظر می رسد عجیب و غریب است ، اما مردم باید به من بگویند نمی تواند کاری انجام دهم که در واقع من را به مسیر درست سوق دهد. کم کم شروع به خوردن وعده های غذایی منظم کردم. من خودم را تحت فشار قرار دادم تا بهتر شود تا بتوانم خودم سفر کنم.

اما یک صید وجود داشت.

هنگامی که مرحله لاغر شدن را پشت سر گذاشتم تا لاغر شوم ، غذا کنترل زندگی من را به دست گرفت. گاهی اوقات ، افرادی که مبتلا به بی اشتهایی هستند ، سرانجام دچار روتین های غذایی ناسالم و کاملاً محدود می شوند ، جایی که آنها فقط بعضی از بخشها یا موارد خاص را در زمانهای خاص می خورند.

به نظر می رسید که علاوه بر بی اشتهایی ، من به فردی مبتلا به وسواس فکری عملی (OCD) تبدیل شده ام. من یک رژیم غذایی دقیق و رژیم غذایی را حفظ کردم و تبدیل به یک موجود روتین شدم ، اما همچنین زندانی این روال ها و وعده های غذایی خاص شدم. کار ساده مصرف غذا به یک رسم تبدیل شد و هرگونه اختلال باعث ایجاد استرس و افسردگی شدید در من شد. بنابراین اگر حتی فکر تغییر مناطق زمانی ، برنامه غذایی و خلق و خوی من را به یک چرخش دم تبدیل می کرد ، چطور من می خواستم سفر کنم؟

در این برهه از زندگی ، شرایط من را به یک شخص خارجی تبدیل کرده بود. من این فرد عجیب و غریب با عادت های عجیب و غریب بودم. در خانه ، همه من را به عنوان "دختری با بی اشتهایی" می شناختند. ورد در یک شهر کوچک به سرعت سفر می کند. این یک برچسب اجتناب ناپذیر بود و من نمی توانستم از آن فرار کنم.

آن وقت بود که به من ضربه زد: اگر در خارج از کشور باشم چه می شود؟

اگر در خارج از کشور بودم می توانستم هرکسی که می خواهم باشم. با سفر ، از واقعیت خود فرار می کردم و خود واقعی خود را پیدا می کردم. دور از بی اشتهایی ، و دور از برچسب هایی که دیگران روی من انداختند.

همانطور که نسبت به زندگی با بی اشتهایی متعهد بودم ، روی تحقق رویاهای سفر خود نیز متمرکز بودم. اما برای انجام این کار ، من نمی توانم به یک رابطه ناسالم با غذا وابسته باشم. من انگیزه کشف دنیا را داشتم و می خواستم ترس از غذا خوردن را کنار بگذارم. می خواستم دوباره عادی باشم. بنابراین چمدان های خود را بسته ، پرواز به مصر را رزرو کردم و ماجراجویی یک عمر را آغاز کردم.

وقتی سرانجام به زمین نشستیم ، فهمیدم که چقدر سریع غذا خوردن من تغییر می کند. من نمی توانستم فقط به غذاهایی که محلی ها به من پیشنهاد می دهند نه بگویم ، این خیلی بی ادبانه بود. من واقعاً وسوسه شدم که ببینم آیا چای محلی که از من پذیرایی می شود قند دارد یا خیر ، اما چه کسی می خواهد مسافری باشد که در حضور چای درمقابل چشمان جلوی همه می پرسد؟ خوب من نیستم من به جای ناراحتی دیگران در اطرافم ، از فرهنگ های مختلف و آداب و رسوم محلی استقبال کردم و در نهایت گفتگوی درونی خود را ساکت کردم.

یکی از مهمترین لحظات بعداً در سفرهای من زمانی بود که داوطلبانه در زیمبابوه بودم. من وقت خود را با مردم محلی که در خانه های تنگ و خشتی با جیره غذایی اولیه زندگی می کردند ، گذراندم. آنها از میزبانی من بسیار هیجان زده بودند و به سرعت مقداری نان ، کلم و پاپ ، یک حریره ذرت محلی ارائه دادند. آنها قلب خود را برای ساختن این کار برای من گذاشتند و این سخاوت بیش از نگرانی من در مورد غذا بود. تنها کاری که می توانستم انجام دهم این بود که غذا بخورم و از زمانی که باید با هم بگذرانیم واقعاً قدردانی و لذت ببرم.

من در ابتدا هر روز با ترسهای مشابهی روبرو می شدم ، از یک مقصد به مقصد دیگر. هر خوابگاه و خوابگاه به من کمک می کند تا مهارتهای اجتماعی خود را ارتقا داده و اعتماد به نفس تازه ای پیدا کنم. حضور در کنار بسیاری از مسافران جهان به من انگیزه داد تا خودجوش تر باشم ، به راحتی در برابر دیگران گشوده شوم ، زندگی آزادانه تری داشته باشم و مهمتر از همه ، بخاطر هوس و اشتیاق با دیگران هر چیزی را بخورم.

من هویت خود را با کمک یک جامعه مثبت و حامی پیدا کردم. من در اتاق چت طرفدار آنا بودم که در لهستان دنبال آنها رفته بودم و تصاویری از غذا و بدن لاغر را به اشتراک می گذاشتند. اکنون ، من در حال پخش تصاویر از خودم در مکان های مختلف جهان ، زندگی جدیدم را در آغوش گرفته ام. من در حال بهبودی خودم بودم و از سراسر دنیا خاطرات مثبتی می ساختم.

تا وقتی که من 20 ساله شدم ، کاملاً از هر چیزی که شبیه بی اشتهایی عصبی باشد ، رها شده بودم و سفر به کار تمام وقت من تبدیل شده است. به جای فرار از ترس ، مانند ابتدای سفرم ، من به عنوان یک زن مطمئن ، سالم و خوشحال شروع به دویدن به سمت آنها کردم.

Anna Lysakowska یک وبلاگ نویس حرفه ای در سفر در AnnaEverywhere.com است. او در 10 سال گذشته سبک زندگی عشایری را دنبال می کند و قصد ندارد به این زودی متوقف شود. آنا پس از بازدید از بیش از 77 کشور در شش قاره و زندگی در برخی از بزرگترین شهرهای جهان ، این کار را انجام می دهد. آنا وقتی در آفریقا سافاری نمی کند و برای شام در یک رستوران مجلل با چتربازی نمی رود ، آنا همچنین به عنوان یک فعال پسوریازیس و بی اشتهایی می نویسد ، سال ها با هر دو بیماری زندگی کرده است.