اضطراب یک آژیر است. بهش گوش کن

گوش دادن - واقعاً گوش دادن واقعی - مهارتی است که تمرین می کند. غریزه ما این است که فقط به همان اندازه که نیاز داریم گوش کنیم ، با یک گوش فعال و دیگری متمرکز بر یک میلیون چیز دیگر که در ذهن ما می چرخد.

گوش دادن فعال ، با توجه كامل و بدون توجه ما ، به چنين تمركز نياز دارد كه تعجب آور نيست كه بيشتر مردم آن را دشوار كنند. این آسان تر است که به ذهن ناخودآگاه ما سر و صداهای موجود را به چیزهایی که باید به آنها توجه کنیم و چیزهایی که نباید بدان توجه کنیم ، فیلتر کند.

ذهن ما غالباً اضطراب را در طبقه دوم قرار می دهد: چیزهایی که نباید به آنها گوش کنیم. ما با آن مثل کوک و خال رفتار می کنیم. وقتی سرش بالا آمد ، هر کاری که می توانیم جمع می کنیم - یک بطری آبجو ، یک لیوان شراب ، یک نمایش Netflix - و آن را خرد می کنیم ، امیدواریم که آخرین آن باشد. ما شک داریم که ممکن است دوباره ظاهر شود. بنابراین ما چکش خود را آماده نگه می داریم.

من سالها وانمود کردم که وانمود می کنم اضطراب مزمن واقعی نیست. مثل اینکه یک ارواح پیرامون من بود ، گاهی اوقات حضور خود را معلوم می کرد. من هر کاری را که می توانستم فکر کنم انجام دادم نه فکر کردن در مورد آن: نوازندگی پیانو ، خواندن رمان ، تماشای Netflix با تماشای IPA های بی شماری.

این به خود درمانی من برای اضطراب ، و شریک زندگی ظریف تر ، افسردگی تبدیل شد. پیانو و IPA. Netflix و IPA. پیانو و نتفلیکس و IPA. حداقل هر لحظه هر کاری که لازم باشد باعث می شود ناپدید شود.

آنچه در نهایت متوجه شدم این است که برنامه خود درمانی من کار نمی کند. به نظر می رسید اضطراب من فقط با گذشت زمان و با درگیری های شدیدتر و طولانی تر قوی تر می شود. دوره هایی که مرا در آهنگ های من مسدود می کند. درگیری هایی که باعث شد من با شک و تردید خود را خرد کنم. دوره هایی که با علائم جسمی شروع می شود مانند درد شدید در سمت چپ سینه برای روزهای پایانی. یک درد شدید و ضربان آور که از بین نمی رود.

سرانجام ، پس از سالها از این ، من شکست. وزن بیش از حد سنگین شد تا نادیده گرفته شود. من دیگر نمی توانستم آن را با موسیقی و آبجو و نمایش های کارآگاهی غرق کنم ، یا حتی مواردی که به نظر می رسید مکانیسم سازنده مقابله ، مثل اجرای یک دریاچه است.

مهم نیست که چقدر سریع دویدم ، نمی توانم از آن پیشی بگیرم. همانطور که سرعت گرفتم ، سریعتر فرار کرد. در حالی که موانع را در راه خود پرتاب کردم ، بر فراز آنها ریخت و پرید و با هر قدم بر من پیروز شد.

بنابراین تصمیم گرفتم که جلوی آن را بگیرم.

با روشی بسیار عمدی ، تصمیم گرفتم با آن روبرو شوم ، شروع به گوش دادن به آن ، شروع به درک آن به عنوان سیگنالی از بدنم کنم ، یک آژیر هشدار دهنده که از ناخودآگاهم بیرون می آید به من می گوید که مشکلی وجود دارد ، چیزی که شما باید آن را گوش دهید در اعماق خود

این یک تغییر اساسی در ذهنیت بود ، اولین قدم به جلو در یک سفر طولانی برای تلاش برای درک اضطراب مزمن به امید یافتن راهی برای بهبودی.

شایان تکرار است که اولین قدم من برای درمان اضطراب ، مدیتیشن ، یوگا یا دارو نبود.یا حتی درمانی که امروزه به بخش مهمی از درمان من تبدیل شده است.

این تصمیم برای شروع گوش دادن به پیامی بود که بدنم برای من ارسال می کرد. پیامی که سالها صرف تلاش برای چشم پوشی با هر فعالیتی که می توانستم تصور کنم ، کردم.

برای من ، این یک تغییر بسیار دشوار در طرز فکر بود. این احساس من را بسیار آسیب پذیر نشان داد. از آنجا که ایجاد تغییر از مشاهده اضطراب به عنوان یک ناراحتی مزاحم در دیدن آن به عنوان یک سیگنال مهم ، این بود که تصدیق کنم که من خوب نیستم ، چیزی واقعاً اشتباه بود ، و من هیچ تصوری از آن نداشتم.

این هم وحشتناک و هم رهایی بخش بود ، اما یک گام مهم در سفر شفابخش من بود. این گامی است که احساس می کنم اغلب در بحث اضطراب نادیده گرفته می شود.

به همین دلیل است که من درباره زمان های سختی که گذرانده ام باز می شوم. می خواهم در مکالمه برخی از شکاف ها را پر کنم.

بنابراین اغلب این روزها ، ما رفع سریع مشکلات خود را ارائه می دهیم. چند نفس عمیق در اینجا ، یک جلسه یوگا در آنجا ، و شما خوب است که بروید. روایت می گوید ، به سمت راست بروید ، و شما سریع پیشرفت خواهید کرد.

این به سادگی برای من کار نکرده است. این یک سفر طولانی و پر تحرک به سمت بهبود است. سفر به مکانهایی در درون خودم که هرگز نخواستم بروم. اما تنها روشی که من واقعاً شروع به بهبودی کردم ، چرخاندن و مواجهه با اضطرابم بود.

قبل از شروع درمان به دنبال اضطراب ، لحظه ای مکث کنید. فقط با آن بنشینید. به خودتان فرصت دهید تا درباره آنچه ممکن است در ناخودآگاهتان به وجود بیاید ، تأمل کنید ، مسائلی که ممکن است نادیده گرفته باشید اما ممکن است به آن احساس ناراحت کننده ای که در بدن شما جریان دارد مرتبط باشد.

اضطراب را به عنوان رشته ای متصل به یک توپ از نخ بیندیشید. یک توپ بزرگ ، کثیف و گره خورده از نخ. کمی به آن ضربه بزنید. ببین چه اتفاقی افتاده. ممکن است از آنچه می آموزید تعجب کنید.

و خود را به خاطر شهامت بودن به خود اعتبار دهید. شجاعت لازم است که با چیزهایی در درون خود روبرو شوید که درک نمی کنید. برای شروع سفر بدون دانستن اینکه در آن به پایان می رسد ، شجاعت می کند.

خبر خوب این است که راهنماهایی وجود دارند که می توانند در این راه به شما کمک کنند. وقتی تصمیم گرفتم که یک درمانگر را ببینم ، همه این افکار پیچ خورده و گیج کننده به آرامی مورد توجه قرار گرفتند.

من شروع به درک اضطراب به عنوان نشانه ای از مسائل عمیق تر در درون خودم کردم - نه یک ارواح منقطع شده پیرامون من ، پریدن به بیرون از من برای ترساندن هر از گاهی ، و یا ضرب و شتم یک مول که می خواهد دوباره به درون سوراخ آن فرو رود.

من فهمیدم که اضطراب من تا حدودی به تغییرات بزرگی در زندگی من وابسته بوده است و یا سعی کرده ام از ذهنم خارج شوم. مانند مرگ پدرم چند سال پیش ، که من با تمرکز بر روی انجام همه کارهای اداری مقابله کردم ("این همان چیزی است که او می خواست" تبدیل به مانترا من شود). مثل آرام آرام در حال انزوای دوستان و خانواده و منابع پیشین جامعه.

اضطراب در خلا وجود ندارد. فکر کردن به این روش وسوسه انگیز است ، زیرا این امکان را به شما می دهد تا از آن فاصله بگیرید. به دیگران آن. اما این درست نیست این پیغامی از بدن شماست و به شما می گوید اتفاق مهم وجود دارد ، چیزی که از آن غفلت می کنید.

اضطراب یک آژیر است. بهش گوش کن.

استیو باری نویسنده ، ویراستار و موسیقیدان مستقر در پورتلند ، اورگان است. او علاقه مند به تخریب سلامت روان و آموزش دیگران در مورد واقعیت های زندگی با اضطراب و افسردگی مزمن است. در اوقات فراغت ، او ترانه سرا و تهیه کننده مشتاق است. او در حال حاضر به عنوان سردبیر ارشد نسخه در Healthline فعالیت می کند. او را در اینستاگرام دنبال کنید.