زندگی با اختلال افسردگی اساسی: مواجهه با ترس های اجتماعی به من کمک کرد تا عشق را پیدا کنم

یادم می آید وقتی او در آن شب قدم می زد. من قبلاً او را ملاقات نکرده ام و چهره اش را ندیده ام.

وانمود کردم که متوجه او نشده ام. اما حقیقت را می گویم ، من تمام قطار فکری را از دست دادم. در وسط گفتگو که داشتم ، شروع کردم به شکلی از خنده عصبی غیرقابل کنترل.

به مدت سه سال ، من یک زائر کامل بودم. این تنها هفتمین بار بود که از زمان شروع بهبودی از اختلال افسردگی اساسی و اضطراب شدید در یک شرایط اجتماعی قرار گرفتم.

قرار گرفتن در معرض ، کلید اصلی بهبودی بود. این کلید تضمین آینده در خارج از یک بخش ، خارج از تاریکی ، خارج از غم و اندوه بود. من متعهد شدم که این کار را انجام دهم. من با ترس می نشستم و به آپارتمانم نمی گشتم تا در کف پوش هایم مخفی شوم.

در اوایل صبح همان روز ، من و پزشک من تصمیم گرفتم که آماده هستم تا مرحله بعدی را در معرض درمان قرار دهم - خودم را به سمت یک رویداد اجتماعی سوق دهم بدون اینکه یک دوست ایمنی مرا انتخاب کند.

این مفهوم فراتر از اثر تاریخی بود ، بنابراین من کل روز را صرف آماده سازی کردم. من ورزش کردم خنجر انداختم. من خودم از رفتن صحبت کردم با خودم صحبت کردم گریه کردم. دوش گرفتم. من خودم از رفتن صحبت کردم من در 28 لباس سعی کردم ، و یک جهنم از چرت زدن بلند کردم. و بعد ، من خودم دوباره صحبت کردم.

وقتی ساعت 6 بعد از ظهر دور خودم را چرخاندم ، اولین لباس از 28 لباس را گذاشتم و به سمت کامیون خود حرکت کردم. آرام آرام سوار شدم و وقتی که سرانجام رسیدم ، نیم ساعت در جاده رانندگی نشستم و خودم را بالا گرفتم. با لرزیدن ، راه افتادم. خوشبختانه استقبال گرم از میزبان دریافت کردم.

میزبان با آگاهی از مزاج افسرده و مضطرب من ، با مهربانی مرا در گفتگوی آرام درگیر کرد. ما درمورد برنامه خواهر کوچک من برای دکتر بودن و علاقه خواهر بزرگترم به انرژی تجدید پذیر صحبت کردیم. من به رغم ناراحتی زیاد ، من به طرز کلمات در جملات ناخوشایند کنار هم جمع شدم.

و بعد ، او به راه افتاد: بلند ، ملایم و شیرین از هر نظر. چشمان مهربانش من را گرفت و او به آرامی لبخند زد. من در حالت وحشتناک خود به طبقه نگاه کردم. اما می دانستم - این همان جایی بود که منظور من بود.

دو روز بعد ، ما به تاریخ اول خود رفتیم. ما کدو بازی کردیم و بعد به شام ​​رفتیم. در وقت شام ، خجالتی بودم اما موفق شدم مکالمه ای برگزار کنم.

من بعد از سوال ازش پرسیدم با اینکه کنجکاو شدم درباره او اطلاعات بیشتری کسب کنم ، لازم نیست که درباره من زیاد صحبت کنم. او از ترس من از باز شدن فهمید و با آن همراه شد.

او در مورد کودکی خود به من گفت - داستانهایی درباره برادرش و خرچنگ حیوان خانگی آنها ، جورج. او درمورد تحقیقات علوم زیست محیطی خود به من آموخت و پیچیدگی های بسیاری از آلبدو در جنگل ها را توضیح داد.

او من را از طریق مکالمه ای ادامه داد که همچنان که من را به عقب برگرداند به آپارتمان من. با خلوتی مطلق دور شدم و در کمال تعجب ، من به طرز جادویی او را دعوت کردم.

یک بار در داخل خانه ، من در آشنایی با دیوارهای خود راحتی پیدا کردم. ترس من کم شد ، و من شروع به باز شدن کردم. بدون حتی فکر کردن ، من در مورد مبارزه عمیق خود با افسردگی و اضطراب و نقش بزرگی که در زندگی من ایفا می کند صحبت کردم. صحبت کردم که چقدر برای من سخت بود.

قبل از اینکه بتوانم جلوی آنها را بگیرم ، اشک شروع به ریزش می کند. در آن لحظه ، او به دست من رسید و مرا به چشم نگاه کرد.

"اوه ، کیت. خیلی متاسفم. این باید واقعاً دشوار باشد. "

با تعجب ، مکث کردم. آیا او می تواند از این نوع باشد؟ آیا او می تواند بیماری من را بپذیرد؟

و سپس ، به عنوان نشانه همبستگی ، او داستانهای آسیب پذیری را ارائه داد. در آن لحظه ، من می دانستم که یک فرصت ، فقط یک فرصت کوچک وجود دارد ، که شخصی مانند من می تواند همانطور که هستم قبول شود.

چهار سال بعد ، با گذشت هر روز ، بیشتر و بیشتر از او سپاسگزارم. در آن چهار سال اتفاقات زیادی رخ داده است: خرابی ها ، ماه ها استراحت نزدیک به تختخواب ، و تعداد انگشت های بی نهایت اشک.

بسیاری از مردم از من می پرسند راز ما برای ساختن آن در تمام این موارد ، برای زنده ماندن از افسردگی من چیست. کاش دستور العمل جادویی وجود داشت که می توانستم ارائه دهم. متأسفانه ، وجود ندارد.

آنچه من می توانم به اشتراک بگذارم چند موردی است که برای ما کار کرده است که ممکن است برای شما نیز مفید باشد:

• ما همیشه حقیقت را می گویم ، حتی اگر ناراحت کننده باشد.
• ما در برابر یکدیگر آسیب پذیر هستیم ، حتی اگر ترسناک باشد.
• ما چیزهای کوچک و چیزهای بزرگ را جشن می گیریم.
• ما در مورد روزهای خود صحبت می کنیم و به یکدیگر گوش می دهیم.
• ما اغلب می گوییم از شما متشکریم ، و منظورمان این است.
• ما به فضای یکدیگر احترام می گذاریم
• هر روز یکدیگر را در آغوش می گیریم.
• ما بی رحمانه یکدیگر را مسخره می کنیم. (زیرا اگرچه عشق بزرگترین هدیه از همه است ، شوخ طبعی یک ثانیه نزدیک است.)
• ما طرف های کاملاً تاریک و سبک خود را کاملاً می پذیریم و دوست داریم. ما به عنوان انسان ، ما فقط با هر دو کامل هستیم.

اما اگر من فقط می توانم یک چیز در مورد همه آن بگویم ، ارزش آن را دارد. ممکن است سخت باشد ، اما همیشه ارزشش را خواهد داشت.

از شما متشکرم که برای همیشه در کنار من هستم.