طبیعت وحشتناک آلزایمر: عزاداری برای کسی که هنوز زنده است

محتوا

• تا آخر با پدرم ارتباط داشتم
• به آرامی با از دست دادن حافظه مادرم
• ابهام در از دست دادن فردی به آلزایمر

من تفاوت بین از دست دادن پدرم در اثر سرطان و مادرم - که هنوز زندگی می کنم - در آلزایمر را تحت تأثیر قرار داده ام.

طرف دیگر اندوه مجموعه ای درباره قدرت از دست دادن زندگی است. این داستان های قدرتمند اول شخص دلایل و راه های مختلفی را که ما با غم و اندوه مواجه هستیم و یک امر عادی جدید را مرور می کنیم کشف می کنند.

پدر 63 ساله بود که به او گفتند سرطان ریه سلول کوچک ندارد. هیچ کس آن را در آینده نمی بیند.

او تناسب اندام و سلامتی داشت ، یک موش صحرایی سابق از ورزش های دریایی غیر سیگاری بود که مرز گیاهخواری را داشت. من یک هفته را در ناباوری گذراندم ، و خواهان این شدم که جهان از او دریغ نکنم.

مادر به طور رسمی با بیماری آلزایمر تشخیص داده نشده است ، اما علائم در اوایل دهه 60 زندگی او مشاهده شد. همه ما شاهد آمدن آن بودیم. مادرش آلزایمر زودرس داشت و نزدیک به 10 سال با آن زندگی کرد تا اینکه از دنیا رفت.

هیچ راهی آسان برای از دست دادن پدر و مادر وجود ندارد ، اما من تفاوت بین از دست دادن پدرم و مادرم را تحت تأثیر قرار می دهم.

ابهام بیماری مادر ، غیرقابل پیش بینی بودن علائم و خلق و خوی او ، و اینکه بدن او خوب است اما خیلی از دست رفته است یا حافظه او به طور منحصر به فردی دردناک است.

تا آخر با پدرم ارتباط داشتم

من بعد از عمل جراحی پدر برای برداشتن قسمت هایی از ریه هایش که مملو از سلول های سرطانی بود ، با او در بیمارستان نشستم. لوله های زهکشی و بخیه های فلزی از سینه او به پشت او منتقل می شوند. او خسته اما امیدوار بود. او امیدوار است که مطمئناً سبک زندگی سالم او بهبودی سریع خواهد بود.

من می خواستم بهترین ها را حدس بزنم ، اما هرگز پدر را چنین ندیده ام - رنگ پریده و مچاله. من همیشه می دانستم که او حرکت می کند ، انجام می دهد ، هدفمند است. من شدیداً می خواستم این یک قسمت ترسناک باشد که با سپاس از آن یاد کنیم در سالهای آینده.

من قبل از بازگشت نتایج بیوپسی از شهر خارج شدم ، اما وقتی او تماس گرفت و گفت نیاز به شیمی و پرتوی دارد ، خوش بینانه به نظر می رسید. احساس پوچی کردم ، تا حد لرزیدن ترسیده ام.

در طول 12 ماه آینده ، پدر از شیمی درمانی و پرتوی بهبود یافت و سپس چرخش شدیدی گرفت. اشعه ایکس و ام آر آی بدترین مورد را تأیید کردند: سرطان به استخوان ها و مغز او سرایت کرده بود.

او هفته ای یک بار با ایده های جدید درمانی با من تماس می گرفت. شاید "قلمی" که تومورها را بدون از بین بردن بافت های اطراف هدف قرار داده باشد ، برای او مفید باشد. یا یک مرکز درمانی تجربی در مکزیک که از هسته زردآلو و تنقیه استفاده می کند می تواند سلول های کشنده را از بین ببرد. هر دوی ما می دانستیم که این آغاز پایان است.

من و بابا یک کتاب در مورد غم و اندوه با هم می خواندیم ، هر روز با ایمیل یا صحبت می کردیم ، خاطرات خود را به خاطر می آورم و از درد و رنج گذشته عذرخواهی می کنیم.

در آن هفته ها زیاد گریه کردم و زیاد نخوابیدم. من حتی 40 ساله نبودم. من نمی توانستم پدرم را از دست بدهم. قرار بود ما این همه سال با هم باقی بمانیم.

به آرامی با از دست دادن حافظه مادرم

وقتی مامان شروع به لغزش کرد ، بلافاصله فکر کردم می دانم چه اتفاقی می افتد. حداقل بیش از آنچه با پدر می دانستم.

این زن با اعتماد به نفس و جزئی گرایی کلمات خود را از دست می داد ، تکرار می کرد و بیشتر وقت ها مطمئن نبود.

شوهرش را هل دادم تا او را به دکتر برساند. او فکر کرد که او خوب است - فقط خسته است. او قسم خورد که آلزایمر نیست.

من او را سرزنش نمی کنم. هیچ یک از آنها نمی خواستند تصور کنند که این همان چیزی است که برای مادر اتفاق می افتد. هر دو دیده بودند که والدینی به تدریج از آنجا دور می شوند. آنها می دانستند که چقدر افتضاح است.

در هفت سال گذشته ، مادر هر چه بیشتر به درون خود می لغزد مانند چکمه ای در شن روان. یا بهتر بگوییم ، شن و ماسه کند.

گاهی اوقات تغییرات بسیار تدریجی و نامحسوس است ، اما از آنجا که من در حالت دیگری زندگی می کنم و فقط هر چند ماه یک بار او را می بینم ، برای من بزرگ جلوه می کند.

چهار سال پیش ، او پس از تلاش برای صحیح نگه داشتن جزئیات معاملات یا مقررات خاص ، کار خود را در املاک و مستغلات ترک کرد.

من عصبانی بودم که او آزمایش نمی کند ، وقتی وانمود کرد که متوجه نمی شود چقدر لیز می خورد ، آزرده خاطر شدم. اما بیشتر احساس ناتوانی می کردم.

هیچ کاری نمی توانستم انجام دهم علاوه بر اینکه هر روز با او تماس می گیرم تا گپ بزنم و او را تشویق کنم که با دوستانش بیرون برود و کارهایی انجام دهد. من مثل او با پدرم ارتباط برقرار می کردم ، با این تفاوت که درمورد اتفاقات صادق نبودیم.

به زودی ، من فکر کردم که آیا او واقعاً می داند من که تماس گرفتم کیه. او مشتاق صحبت بود ، اما همیشه نمی توانست موضوع را دنبال کند. وقتی من مکالمه را با نام دخترانم انجام دادم او گیج شد. آنها چه کسی بودند و چرا من در مورد آنها به او می گفتم؟

در بازدید بعدی من اوضاع حتی بدتر بود. او در شهری گم شده بود که مانند پشت دستش شناخته شده بود. حضور در رستوران وحشت آور بود. او مرا به عنوان خواهر یا مادرش به مردم معرفی كرد.

تکان دهنده است که چقدر احساس خالی می کرد که او دیگر مرا به عنوان دخترش نمی شناسد. من می دانستم که این در آینده است ، اما ضربه سختی به من وارد کرد. چگونه این اتفاق می افتد ، که فرزند خود را فراموش کنید؟

ابهام در از دست دادن فردی به آلزایمر

هرچقدر که تماشای تلف شدن پدرم دردناک بود ، من می دانستم که با چه چیزی مخالف است.

اسکن ها ، فیلم هایی بود که می توانستیم در برابر نور ، نشانگرهای خون نگه داریم. من می دانستم شیمی درمانی و پرتودرمانی چه کاری انجام می دهد - او چه ظاهری دارد و چه حسی دارد. من پرسیدم کجا درد دارد ، چه کاری می توانم انجام دهم تا کمی بهتر شود. من لوسیون را به آغوش او ماساژ دادم وقتی پوستش از اشعه سوخت ، گوساله هایش را زخم مالیدم.

وقتی آخر رسید ، وقتی او روی تخت بیمارستان در اتاق خانواده دراز کشیده بود ، کنار او نشستم. او به دلیل انسداد گلو در تومور قادر به صحبت نبود ، بنابراین وقتی زمان مورفین بیشتر بود ، دستان من را به سختی فشرد.

ما کنار هم نشسته بودیم ، تاریخچه مشترک ما بین ما بود ، و وقتی او دیگر نتوانست ادامه دهد ، من خم شدم ، سر او را در دستانم گرفتم و نجوا کردم ، "خوب است ، پاپ. الان می توانی بروی خوب خواهیم شد دیگر نیازی به صدمه زدن نیست. " سرش را برگرداند تا به من نگاه كند و سرش را تكان دهد ، يك نفس آخر بلند و غرغره اي كشيد و آرام ماند.

این سخت ترین و زیباترین لحظه زندگی من بود ، می دانستم که او به من اعتماد دارد تا هنگام مرگ او را نگه دارم. هفت سال بعد ، وقتی به آن فکر می کنم هنوز یک توده در گلویم پیدا می شود.

در مقابل ، کار خون مادر خوب است. هیچ چیزی در اسکن مغزی او وجود ندارد که گیجی او یا آنچه باعث می شود سخنان او به ترتیب اشتباه بیرون بیایند یا در گلو بچسبند را توضیح دهد. من هرگز نمی دانم هنگام بازدید از او با چه چیزی روبرو خواهم شد.

او در این مرحله آنقدر تکه های خودش را از دست داده است که نمی توان فهمید چه چیزی آنجاست. او نمی تواند کار کند یا رانندگی کند یا با تلفن صحبت کند. او نمی تواند داستان یک رمان را درک کند یا نوع آن را در رایانه بفهمد یا پیانو بنوازد. او 20 ساعت در روز می خوابد و بقیه وقت خود را به خیره شدن از پنجره می گذراند.

وقتی من از او دیدار می کنم مهربان است ، اما او اصلاً من را نمی شناسد. آیا او آنجاست؟ من هستم؟ فراموش شدن توسط مادر خودم تنها ترین چیزی است که من تجربه کرده ام.

من می دانستم که پدرم را به دلیل سرطان از دست خواهم داد. من می توانم با کمی دقت نحوه و زمان وقوع آن را پیش بینی کنم. من وقت داشتم که برای خساراتی که به سرعت پشت سر هم وارد شدند ، سوگوار باشم. اما مهمتر از همه ، او می دانست من کی هستم تا آخرین میلی ثانیه. ما سابقه مشترکی داشتیم و جایگاه من در آن در هر دو ذهن ما محکم بود. رابطه تا آنجا که او بود وجود داشت.

از دست دادن مادر یک لایه برداری عجیب و غریب بوده است ، و این ممکن است برای سالهای زیادی ادامه داشته باشد.

بدن مادر سالم و قوی است. ما نمی دانیم که سرانجام چه چیزی او را می کشد یا چه زمانی هنگام بازدید ، دستان او ، لبخند ، شکل او را می شناسم.

اما این کمی شبیه دوست داشتن شخصی از طریق یک آینه دو طرفه است. من می توانم او را ببینم اما او واقعاً مرا نمی بیند. برای سالها ، من تنها حافظ تاریخ رابطه ام با مادر بوده ام.

وقتی پدر در حال مرگ بود ، ما از یکدیگر دلجویی کردیم و به درد متقابل خود اعتراف کردیم. هرچقدر که طاقت فرسا بود ، ما در آن با هم بودیم و در آن آرامشی وجود داشت.

من و مادر هر کدام در دنیای خود گرفتار شده ایم و هیچ چیزی برای رفع اختلاف وجود ندارد. چگونه از دست دادن کسی که هنوز از نظر جسمی اینجا است عزادار شوم؟

من گاهی اوقات خیال می کنم که یک لحظه شفاف رخ می دهد که او به چشمان من نگاه می کند و دقیقاً می داند من کی هستم ، جایی که او در یک ثانیه مادر بودن من زندگی می کند ، درست مثل پدر در آخرین ثانیه ای که با هم تقسیم کردیم.

همانطور که سالهای ارتباط با مادر را که به آلزایمر از دست رفته است ، ناراحت می کنم ، فقط زمان نشان می دهد که آیا ما آن لحظه نهایی شناخت را با هم داریم یا نه.

شما هستید یا کسی را می شناسید که از فردی که به آلزایمر مبتلا است مراقبت کند؟ اطلاعات مفیدی از انجمن آلزایمر پیدا کنید اینجا.

آیا می خواهید داستان های بیشتری از افرادی که در لحظات غم انگیز پیچیده ، غیرمنتظره و گاه تابو حرکت می کنند ، بخوانید؟ سری کامل را بررسی کنید اینجا.

Kari O’Driscoll نویسنده و مادر دو فرزند است که آثار وی در رسانه هایی مانند خانم مجله ، مادرانه ، GrokNation و سیم فمینیستی حضور داشته است. او همچنین برای گلچین های مربوط به حقوق تولید مثل ، فرزندپروری و سرطان مطالبی نوشت و اخیراً خاطرات خود را تکمیل کرد. او با دو دختر ، دو توله سگ و یک گربه سالمند در اقیانوس آرام شمال غربی زندگی می کند.