چگونه دویدن با دوست پسرم طرز فکر من را در مورد ورزش تغییر داد

محتوا

• بررسی برای

وقتی 7 ساله بودم ، پدرم شروع به آماده سازی من و برادرم برای سالانه 5K مدرسه ابتدایی کرد. او ما را به پیست دبیرستان می برد و ما را همانطور که دور آن می گشتیم تعیین می کرد و قدم ها ، حرکات بازوها و انتقام ما را تا انتها نقد می کرد.

وقتی در دوندگی اول مقام دوم را بدست آوردم ، گریه کردم. من برادرم را تماشا کردم که وقتی از خط پایان عبور می‌کرد، خود را تنبل می‌دانستم که نتوانستم به آن نقطه خستگی کامل برسم.

سالها بعد ، برادرم در مسابقات خدمه کالج با قایقرانی تا استفراغ برنده می شد ، و من بعد از اینکه پدرم را به شدت توصیه کردم "سختگیر باش" ، با فرض اینکه توقف ضعیف باشد ، در زمین تنیس سقوط کردم. اما من همچنین با معدل 4.0 از دانشگاه فارغ التحصیل شدم و به یک نویسنده حرفه ای موفق تبدیل شدم.

دویدن تا سالهای بعد در 20 سالگی پشت سر گذاشت و من با دوست پسرم به خانه رفتم و بعد از کار در اطراف محله مان دویدنهای دایمی ایجاد کردیم. اما ، نکته اینجاست: او مرا دیوانه کرد زیرا همیشه وقتی خسته می شد می ایستاد. آیا تمام هدف ورزش این نبود که محدودیت های بدن شما را افزایش دهد؟ جلوتر می دویدم و دوباره دور می زدم تا او را ملاقات کنم - خدا نکنه پاهایم واقعاً حرکت نکنند. (این نوع ذهنیت همه یا هیچ در واقع بهترین تکنیک دویدن نیست. در مورد اینکه چرا باید برای کل زمان ورزش تمرین کنید نه برای سرعت یا مسافت بیشتر بیاموزید.)

من نیز متوجه این تفاوت های ذهنی در عادات زندگی مان شدیم. وقتی با هم از خانه کار می کردیم ، وقتی به استراحت نیاز داشت به کاناپه عقب می رفت و من عصبانی می شدم. او به چه چیزی فکر می کرد؟ آیا او نمی دانست که این استراحت های بی مورد فقط روز کاری او را طولانی می کند؟

یک روز ، او سعی کرد در هنگام نیمکت خود مرا به آغوش بکشد. گفتم: «سعی می‌کنم استراحت نکنم، چون کارم را سریع‌تر انجام می‌دهم».

او پاسخ داد: «سعی می‌کنم استراحت کنم زیرا از زندگی بیشتر لذت می‌برم.

مسلماً اولین فکر من این بود این چه چیزی برای شما به ارمغان می آورد؟ اما بعد با خودم گفتم لذت بردن از زندگی-چه مفهومی.

نسخه من از لذت بردن از زندگی همیشه به سختی فشار می آورد تا کار (یا تمرینات) سریعتر انجام شود تا بعداً وقت آزاد بیشتری داشته باشم-مانند آنچه پدرم به من آموخت. اما اگر صادق باشم ، فقط از آن زمان "رایگان" برای انجام کارهای بیشتر استفاده می کنم. به صورت تصویری (و گاهی اوقات به معنای واقعی کلمه) در حالی که دوست پسرم فواصل دویدن را انجام می داد ، من آنجا را در حال دویدن یک ماراتن لذت با تاخیر بودم که هرگز نیامد.

هنگام دویدن یک بعد از ظهر آخر هفته ، من از توقف و رفتن او بسیار ناامید شدم و پرسیدم: "امیدوارید با استراحت چه چیزی به دست آورید؟"

شونه بالا انداخت: نمی دونم. "امید داری از دویدن بی وقفه چه چیزی به دست بیاوری؟"

گفتم: ورزش کن. پاسخ صادقانه تر این بود: نیاز به پرتاب کردن یا سقوط. احساس موفقیت همراه با آن است.

مربیگری نه چندان ظریف من بی معنی بود و این را دیدم. او برای هیچ چیز تمرین نمی کرد. او فقط سعی می کرد از آفتاب بهاری لذت ببرد - و من لذتش را خراب می کردم. (مرتبط: دویدن به من کمک کرد تا در نهایت افسردگی پس از زایمانم را شکست دهم)

شاید منتقد درونی خود من آنقدر بیش فعال شده بود که نمی توانستم آن را از دیگران خاموش کنم. یا شاید ، گفتن شریک زندگی من به کار ، ورزش و زندگی به همان شیوه ای که من انجام می دادم ، تلاشی بود برای اطمینان به خودم که رویکرد من معتبر است. اما آیا من واقعاً خودم را تأیید کردم یا پدرم را تأیید کردم؟

آن وقت بود که به من ضربه زد: نظم ، سخت کوشی و توانایی عبور از نقطه ای که می خواهی مانع از این شود که پدرم به من القا کرده است باعث پیشرفت من در حرفه ام شده است ، اما این ویژگی ها در فرارهایم به من کمک نمی کند. آنها مرا در طول چیزی که تصور می شد من را سخت گیر و وسواسی می کند زنگ تفريح از فشارهای روز کاری من ؛ زمانی برای استراحت و پاک کردن سرم

در حالی که خوشحالم پدرم به من آموخت که فشار آوردن به خود نتیجه ای دارد ، اما از آن زمان فهمیدم که تعاریف مختلفی از پاداش وجود دارد. ورزش زمانی موفقیت آمیز نیست که شما را بیهوده بیمار کند. فرو ریختن به این معنا نیست که شما بیشتر از شخص بعدی خود داده اید. و این نوع ذهنیت سخت به شما اجازه نمی دهد از زندگی لذت ببرید و از حرکت لذت ببرید.

بنابراین تصمیم گرفتم که تاریخ دویدن خود را به یک جلسه تمرینی دیگر تبدیل نکنم. من سبک دوست پسرم را در پیش می گیرم: توقف در بازار کک ها برای خوردن آب انار تازه فشرده ، زیر درخت برای کمی سایه کشیدن ، و برداشتن بستنی در راه بازگشت به خانه. (مطالب مرتبط: آنچه در مورد تعیین اهداف تناسب اندام پس از اجرای اولین 5K آموختم)

وقتی از اولین دوندگی خود برگشتیم ، من از او بخاطر رفتار گروهبانانه ام متأسف شدم و داستان هایی از دوران کوتاه دوندگی دوران کودکی ام را بیان کردم. گفتم: "فکر می کنم پدرم می شود."

او به شوخی گفت: "بنابراین ، من یک مربی رایگان می گیرم." "خوبه."

"بله." در موردش فکر کردم. "حدس می زنم که من هم چنین کردم."

بررسی برای