6 چیزهایی که من از آشنایی با شخصی با PTSD یاد گرفتم

محتوا

• 1. PTSD یک بیماری بسیار واقعی است
• 2. افراد مبتلا به PTSD اغلب احساس غیرقابل تحمل می کنند
• 3. گزینه های درمانی وجود دارد
• 4- عشق همیشه کافی نیست
• 5- باید مراقب خود باشید
• 6. راه رفتن دور است

چگونه می بینیم شکل های جهانی که ما انتخاب می کنیم شکل می گیرد - و به اشتراک گذاشتن تجربیات قانع کننده می تواند روشی را که ما با یکدیگر رفتار می کنیم ، بهتر کند. این یک چشم انداز قدرتمند است.

هیچ چیز نمی تواند شما را به عنوان زندگی با شریک زندگی مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه (PTSD) احساس ناتوانی کند.

به مدت سه سال با مردی در ارتباط بودم که روزانه علائم PTSD را تجربه می کرد. سابق من ، دی. ، جانباز تزئین شده جنگی بود که سه بار در افغانستان خدمت می کرد. تلفاتی که در روح وی صورت گرفت دلهره آور بود.

ریزگردها و رؤیاهای او باعث شده تا او بیش از حد مراقب باشد ، از غریبه ها بترسد و برای جلوگیری از کابوس ها خواب را درگیر کند.

شریک بودن شخصی که دارای PTSD است به دلایل زیادی می تواند چالش برانگیز - و ناامیدکننده باشد. شما می خواهید درد آنها را برطرف کنید ، اما در صورت نیاز به مراقبت از خود ، با گناه خود نیز سر و کار دارید.

شما می خواهید همه جواب ها را بگیرید ، اما اغلب باید با این واقعیت آشنا شوید که این شرایطی است که نمی توان از کسی دوست داشتنی شد.

گفته می شود ، درک این اختلال می تواند به شما و شریک زندگی تان در برقراری ارتباط و ایجاد مرزهای سالم کمک کند.

من سالها تلاش کردم تا بفهمم PTSD چگونه روی شریک زندگی من تأثیر گذاشته و در نهایت مجبور شد از روابط ما فاصله بگیرد. این چیزی است که من یاد گرفتم

1. PTSD یک بیماری بسیار واقعی است

PTSD یک اختلال اضطراب ناتوان کننده است که پس از یک رویداد آسیب زا ، مانند جنگ جنگ رخ می دهد. کارشناسان تخمین می زنند 8 میلیون بزرگسال در هر سال دارای PTSD تا درجات مختلفی در ایالات متحده هستند. مانند افسردگی یا سایر موارد ذهنی و رفتاری ، این چیزی نیست که فرد بتواند از آن خارج شود.

علائم در هر جایی از سه ماه تا سالها پس از رویداد تحریک بروز می کنند. برای اینکه به عنوان PTSD توصیف شود ، فرد باید این صفات را نشان دهد:

• حداقل یک علامت در حال تجربه دوباره (مانند فلاش بک ، رویاهای بد یا افکار ترسناک). D. برای نظارت بر تهدیدها دوربین های امنیتی را در خانه خود نصب کرد و کابوس های وحشتناکی داشت.
• حداقل یک علامت اجتناب. D. جمعیت را دوست نداشت و از فعالیتهایی که افراد زیادی را شامل می شد ، جلوگیری می کرد.
• حداقل دو علائم برانگیختگی و واکنش پذیری. D. فیوز بسیار کوتاهی داشت و وقتی فهمیده نمی شد به راحتی ناامید می شد.
• حداقل دو علائم شناختی و خلقی ، که شامل عزت نفس منفی ، گناه یا سرزنش است. D. اغلب به من می گفت ، "چرا مرا دوست داری؟ من آنچه را می بینم نمی بینم. "

D. یک بار PTSD خود را برای من توصیف کرد مانند یک بازی ثابت انتظار برای ارواح برای پرش از گوشه و کنار. یادآوری این بود که اتفاقات بد رخ داده است و ممکن است این احساس هرگز متوقف نشود. سر و صدای بلند باعث بدتر شدن آن شد ، مانند رعد و برق ، آتش بازی یا آتش سوزی کامیون.

مدتی بود که ما در بیرون مشغول تماشای آتش بازی بودیم و او دست مرا نگه داشت تا اینکه چنگک های من سفید شود و به من گفت تنها راهی که می توان از طریق آنها نشست این بود که مرا در کنار او داشته باشم.

برای ما ، این علائم روابط اساسی را دشوار ساخته است ، مانند بیرون رفتن برای شام به مکانی که برای او تازگی داشت.

و سپس تنگی و پرخاشگری رخ داد ، که برای افراد مبتلا به PTSD رایج است. من نمی توانستم بدون اینکه به او هشدار دهم - به خصوص هنگامی که او هدفون داشت ، پشت سر او نروم.

او همچنین طغیان های انفجاری خشم داشت که مرا از اشک رها کرد.

او نرم ترین ، تعارف ترین مرد 90 درصد از زمان بود. اما وقتی احساس مجروح شدن یا ترسیدن کرد ، سمت بی رحمانه اش مصرف می کرد. او می دانست که دکمه های من را فشار می دهد - ناامنی ها و ضعف های من - و شرم نمی کرد وقتی از عصبانیت استفاده می کرد ، از آنها به عنوان سلاح استفاده کنم.

2. افراد مبتلا به PTSD اغلب احساس غیرقابل تحمل می کنند

D. زیبا است - در داخل و خارج. او نه تنها خوش تیپ و خوش تیپ است بلکه باهوش ، دلسوز و دلسوز است. اما او احساس نمی کرد که لیاقت عشق و حتی دوست داشتن از راه دور دارد.

"Irina Wen" ، روانپزشک و مدیر کلینیک خانواده خانوادگی نظامی Steven A. Cohen در NYU Langone Health می گوید: "تجربیات آسیب زا علاوه بر اینکه ترسناک هستند و بر احساس امنیت ما تأثیر می گذارند ، تأثیر مستقیمی بر شناخت ما می گذارند." .

"معمولاً این تأثیرات منفی است. در نتیجه ، بیمار ممکن است احساس ناامنی و غیرقابل تحمل کند ، یا اینکه جهان مکانی خطرناک است و به مردم نباید اعتماد کرد. "

با گذشت زمان ، این افکار منفی تعمیم پیدا می کنند که منفی بودن همه جوانب زندگی را تحت تأثیر قرار می دهد. آنها همچنین می توانند رابطه برقرار کنند.

D. اغلب از من می پرسید آنچه در او دیدم ، چگونه می توانم او را دوست داشته باشم. این ناامنی عمیق من را با اطمینان خاطر بیشتر و بدون هیچ گونه فوری ، من با او رفتار کردم.

D. به من به زمان و توجه زیادی نیاز داشت. از آنجا که او در زندگی خود بسیار گم شده بود ، تقریباً چربی مهمی بر من داشت ، از اینکه بدانم همه جزئیات محل سکونت من را می دانم و وقتی در آخرین لحظه این طرح تغییر کرد ، انتظار داشتم که از او وفادار باشم. حتی وقتی احساس کردم او همیشه شایسته آن نبوده است.

اما من او را موظف کردم. با دوستان از اتاق بیرون رفتم و ساعتها با او در تلفن ماندم. من عكس گرفتم كه با چه كسی بودم تا به او ثابت كنم كه تقلب نمی كنم یا او را ترك نمی كنم. من او را بر همه افراد زندگی انتخاب کردم. چون احساس کردم اگر نمی کردم ، چه کسی؟

در اعتقاد داشتن غیرقابل بازی بودن ، D. همچنین سناریوهایی ایجاد کرد که او را به این ترتیب معرفی کردند. وقتی عصبانی شد ، با گرفتن تکان های هولناک به من این را ابراز کرد.

من احساس پاره شدن خواهم کرد ، نگران بار دیگر هستم که D. سعی کند به من کلامی را آزار دهد. در همان زمان ، او اغلب احساس امنیت نمی کند از من باز شود ، یکی دیگر از علائم PTSD او.

وی گفت: "من موقعیت های زیادی را دیده ام که شریک زندگی نمی داند مهمترین آنها از PTSD رنج می برد. تمام آنچه آنها تجربه می کنند عصبانیت از شریک زندگی خود است ، وقتی که در حقیقت این فرد آسیب روانی دارد و رنج می برد و نمی داند چگونه در مورد آن صحبت کند. این منجر به قطع ارتباط بیشتر و بیشتر در زن و شوهر می شود و به یک چرخه شریر تبدیل می شود. "

3. گزینه های درمانی وجود دارد

در میان احساس ناامیدی و انزوا ، افراد مبتلا به PTSD گزینه هایی دارند. بهترین راه برای مقابله با موضوع بهداشت روان ، آموزش و جستجوی کمک متخصص است.

"افراد مبتلا به PTSD احساس می کنند دیوانه می شوند و در شرایط خود تنها هستند. و شریک زندگی دقیقاً یکسان است.

ون گفت: "اغلب آنچه در کلینیک ما می بینیم این است که زوج های درمانی به عنوان دروازه ای برای معالجه فردی تبدیل می شوند." "جانباز ممکن است لزوماً با معالجه فردی موافقت نکند. آنها نمی خواهند احساس کنند مشکلی در آنها وجود دارد. "

برای حمایت از شریک زندگی من و سلامت روانی خودم ، من روال انفرادی خود را ادامه دادم. گذشته از آن ، من چندین مورد دیگر از درمان را نیز مورد تحقیق و آزمایش قرار دادم.

در اینجا چند مورد وجود دارد که ممکن است شما یا شریک زندگی خود را با PTSD کمک کند:

• به عنوان یک شریک شخصی که مبتلا به PTSD است ، به دنبال درمان درمانی بگردید.
• شریک زندگی خود را تشویق کنید در یک درمان فردی با یک متخصص PTSD شرکت کند.
• در زوج درمانی شرکت کنید.
• برای افراد مبتلا به PTSD یا عزیزانشان گروههای حمایتی پیدا کنید.

4- عشق همیشه کافی نیست

بسیاری از افرادی که با شخصی با PTSD ارتباط دارند ، نقش سرپرست را بر عهده می گیرند. حداقل ، این مورد در مورد من بود.

من می خواستم فردی باشم که D. را رها نکرده است. من می خواستم به او نشان دهم که عشق می تواند همه چیز را تسخیر کند و این که با شخص مناسب ، عشق می تواند به او کمک کند تا یک سبک زندگی سالم را تقویت و بازیابی کند.

همانطور که اعتراف دلهره آور است ، عشق اغلب همه را تسخیر نمی کند. این تحقق در طی سه سالی که در کنار هم بودیم ، موج زد و آمیخته با احساس شدید گناه و عدم کفایت بود.

ون می گوید: "این یک توهم است ، این ایده که می توانیم مردم را نجات دهیم." "نهایتا این مسئولیت آنهاست که یک فرد بالغ درخواست کمک یا درخواست کمک می کنیم ، حتی اگر تقصیر آنها نیست که آنها دچار تروما شده اند. ما نمی توانیم به کسی کمک کنیم. "

5- باید مراقب خود باشید

موکلان در روابط با افراد مبتلا به PTSD غالباً فراموش می کنند که از خود مراقبت کنند.

من گناه را همراه با تحقق شخصی یا لذت بردن ایجاد کردم ، زیرا به راحتی می توان چرخه ناسالم گرفت.

وقتی می خواستم بدون داشتن یک ساعت صحبت کردن با دوستانم ، بدون اینکه مجبورم یک ساعت در صحبت با D. باشم یا اینکه به طور مداوم وارد نشوم ، در حالی که برای کار خود مسافرت می کردم ، پیاده کنم و به او بگویم که از امنیت برخوردار هستم ، احساس گناه کردم.

شریک شخصی که مبتلا به PTSD است ، باید در بسیاری از مواقع قوی باشد. برای این کار باید از سلامت روان خود مراقبت کنید.

ون موافق است او می گوید: "هنگامی که شما نقش مهمی را بر عهده دارید ، باید ماسک را اول خود قرار دهید." "این باید یک تلاش آگاهانه باشد تا وقت خود را اختصاص دهید. در صورت تبدیل شدن به سیستم پشتیبانی ، سرایدار باید نیرومند بماند و برای حفظ آن نیاز به پشتیبانی و رسانه های سالم داشته باشد. "

6. راه رفتن دور است

بعد از سالها قدم زدن کودک و قدم زدن به یادها ، من در نهایت تصمیم گرفتم که رابطه را پایان دهم.

به این دلیل نیست که من عاشق D. نیستم. او را دوست دارم و هر لحظه دلم برایش تنگ می شود.

اما موارد پیرامون PTSD که باید مورد توجه قرار گیرد خواستار تعهد اختصاصی ، زمان و کمک به یک متخصص - مواردی که او نگفت که مخالف است. با این وجود ، او هرگز انتخابی نکرد تا نشان دهد که آماده است.

گناه ، غم و احساس شکست همه فراگیر بود. دو ماه به سختی از آپارتمان خارج شدم. احساس کردم که او را شکست دادم.

مدتی نگذشت که من می توانم بپذیرم این وظیفه من نبود که کسی را بخواهم که کمک کند ، که آمادگی آن را پیدا نکرده و به من کمک کند که خودم را اول قرار دهم.

"ما نمی توانیم به کسی کمک کنیم. دست از گناه بردار. ممکن است از دست دادن رابطه احساس غم و اندوه کنید ، اما تا حد امکان گناه را کنار بگذارید. در این شرایط یک احساسات ناشایست خواهد بود. "

"بگو" من تو را دوست دارم. "بگو" من دوست دارم این کار را بکنم و بتوانم از شما کمک بگیرم زیرا این امر به من ، شما و رابطه تأثیر می گذارد ، اما این تا کجا قادر هستم بروم. " .

درمورد من ، اکنون وقت خودم را برای بهبودی خودم و تحمل کارهایی که انجام می دهم انجام می دهم.

Meagan Drillinger یک نویسنده مسافرتی و سلامتی است. تمرکز او بر استفاده بیشتر از سفرهای تجربی در عین حفظ سبک زندگی سالم است. نوشته های وی در میان فیلم های Thrillist ، Health Men ، Travel Weekly و Time Out New York ظاهر شده است. از وبلاگ یا اینستاگرام او دیدن کنید.