وقتی در 27 سالگی بیوه شدم ، برای زنده ماندن در شکستن قلبم از رابطه جنسی استفاده کردم

محتوا

• اشتیاق به لمس شدن ، در آغوش گرفتن ، بوسیدن ، دلداری دادن
• رابطه جنسی ابزاری برای عشق به خود و شفابخشی است

طرف دیگر غم مجموعه ای درباره قدرت از دست دادن زندگی است. این داستان های قدرتمند اول شخص دلایل و راه های مختلفی را که ما با غم و اندوه مواجه هستیم و یک امر عادی جدید را مرور می کنیم کشف می کنند.

در 20 سالگی ، رویکرد من به رابطه جنسی باز ، وحشی و آزاد بود. در مقابل ، اوضاع با شوهرم از ابتدا سنتی تر بود.

او قبل از اولین بوسه ما سه تاریخ خواستگاری کرد ، هرچند که من بی نتیجه تلاش می کردم او را در پایان هر یک به آپارتمان من بیاورد.

در آغاز ، او در حالی که من را می شناخت با سرعت خود سنجیده شد. اندکی بعد ، او کاملاً خود را باز کرد. یک شب بعد از عشق ورزیدن در آپارتمان کوچک استودیویی اش ، اشکهای شاد روی صورتم جاری شد. ما فقط دو ماه با هم بودیم ، اما من به او علاقه مند شده بودم.

من به او گفتم: "من می ترسم از دست دادن تو ، صدمه زدن به تو یا دوست داشتن بیش از حد تو".

او مطابق دلسوزی نسبت به روح من ، مراقبت ، محبت و احترام به بدن من از خود نشان داد. جذابیت من نسبت به او غنی و برقی بود. خیلی خوب ، خیلی مهربان ، خیلی زیبا به نظر می رسید که واقعیت داشته باشد. تعهد او به قابل اعتماد بودن و برقراری ارتباط ، من را از ناامنی ها و تردیدهایم خلاص کرد.

با هم رابطه ای ایجاد کردیم که هر دو آرزو داشتیم اما نتوانستیم با شخص دیگری پیدا کنیم. عشق ما با سهولت عمیق تر شد.

ما هر دو لذت زندگی را اولویت بندی کردیم - خنده ، موسیقی ، هنر ، غذا ، رابطه جنسی ، مسافرت - و یک خوش بینی شادی آور داشتیم. برای 4 و نیم سال ، ما جدایی ناپذیر بودیم. ما یکی بودیم

چند هفته قبل از تولد 31 سالگی اش ، در حالی که شب سال نو را در خانه می گذراند ، ناگهان بر اثر تشریح دیواره آئورت درگذشت. او بیمار نبوده است و راهی برای دانستن اینکه فاجعه در قلب ضعیف شده او وجود دارد ، نبود.

وقتی متوجه شدم او بی پاسخ است ، زندگی من برای همیشه تغییر کرد ، وقتی متوجه شدم عشق بی قید و شرط من به او نمی تواند او را از مرگ نجات دهد.

مطمئن بودم که برای همیشه خودم را با او پیدا کرده ام. و سپس ، در سن 27 سالگی ، ناگهان بیوه شدم.

یک شبه ، با ترکیبی از زندگی خود ، سیری را که تجربه کردیم ، از دست دادم. من تنها بودم ، تنها ، و بخشی از هویتم - همسر بودن او - از بین رفته بود. آپارتمان ما احساس خالی می کرد. نمی توانم آینده ام را تصور کنم ، اکنون که بدون او روبرو شدم.

اندوه و دلشکستگی من از نظر جسمی دردناک و گمراه کننده بود. ماهها طول کشید تا به خواب شبانه برگردیم ، حتی بیشتر طول کشید تا یک روز را پشت سر بگذارید و در آستانه اشک قرار نگیرید. من از تنهایی - حسرت شخصی که نمی توانم داشته باشم - و درد کشیدن توسط بدن دیگری احساس درد می کنم. من مورب در تختخوابم خوابیدم ، بدنم به بدن او می رسید تا لرز را از پاهای سردم برطرف کند.

هر روز صبح احساس یک ماراتن می کرد. چگونه می توانم بدون او ادامه دهم ، دوباره؟

اشتیاق به لمس شدن ، در آغوش گرفتن ، بوسیدن ، دلداری دادن

افرادی که در زندگی من زندگی می کنند استثنایی هستند و باعث می شوند از هر جهت احساس محبت کنم. من می توانستم از زندگی لذت ببرم ، بخندم و احساس شکرگاری کنم از زندگی که روزهای بدون او می گذرد. اما مراقبت هیچ دوستی نمی توانست تنهایی من را فرو بکشد.

من می خواستم کسی مرا در آغوش بگیرد - راحتی که از کودکی خواسته ام و شوهرم روزانه متعهد می شود. من تعجب کردم که چه کسی و چه زمانی احساس تنهایی خود را متوقف می کنم ، چه نوع شخصی چنین نیاز خاص و سیری ناپذیری را برآورده می کند.

آرزوی من برای لمس شدن ، بوسیدن ، نوازش کردنم مانند آتش سوزی بود که هر روز هر روز بر روی من روشن و داغ می شد.

وقتی من آنقدر جسارت داشتم که به دوستان خود در مورد ناامیدی از لمس اعتماد کنم ، برخی درد من را با دوره ای از زندگی مجرد بودن مقایسه می کردند. اما پوچی ای که از دانستن یک عشق کامل و از دست دادن آن احساس کردم بسیار سنگین تر بود.

بیوه شدن به معنای جدایی یا طلاق نیست. من و شوهرم برای همیشه ، بدون انتخاب ، از هم جدا شده بودند و مرگ او کاملاً نقره ای نداشت.

نمی خواستم قرار بگذارم. من شوهرم را می خواستم. و اگر نمی توانستم او را داشته باشم ، دوست داشتم رابطه جنسی و جسمی داشته باشم بدون اینکه وانمود کنم حالم خوب است.

من برای اولین بار به برنامه های دوست یابی مراجعه کردم تا شرکای مناسبی برای رفع نیازهای خود پیدا کنم. به مدت شش ماه ، یک رشته غریبه را به خانه ام دعوت کردم. من از شام و نوشیدنی اجتناب کردم ، در عوض نوع دیگری از برخورد را پیشنهاد کردم. من قوانین ، ترجیحات و شرط های خود را به آنها گفتم. من درمورد شرایطم و آماده نبودن برای یک رابطه جدید با آنها صادق بودم. این که آنها با محدودیت ها راحت هستند تصمیم به خودشان بود.

احساس کردم چیزی برای از دست دادن ندارم. من قبلاً بدترین کابوس خود را سپری می کردم ، پس چرا در تلاش برای یافتن لذت و جستجوی لذت جسارت ندارم؟

رابطه جنسی که در آن ماههای اول داشتم چیزی شبیه صمیمیتی نبود که با شوهرم داشتم ، اما اعتماد به نفسی را که از ازدواجم به دست آوردم برای دامن زدن به برخوردهایم استفاده کردم.

بر خلاف حقه های بی پروا در طول دانشگاه ، من در حال ورود به رابطه جنسی گاه به گاه هوشیار و با درک بهتر از آنچه برای جلب رضایت لازم داشتم. بالغ تر و مسلط به عشق بی دریغ به بدنم ، رابطه جنسی مرا فراری داد.

داشتن رابطه جنسی باعث زنده شدن من شد و من را از فکر دردناک و چرخه ای آزاد ساخت که اگر او نمی میرد زندگی من چگونه خواهد بود. این به من قدرت می داد و به من حس کنترل می داد.

ذهن من با هر سیل اکسی توسین که تجربه می کردم احساس آرامش می کرد. لمس دوباره به من نیرو داد تا با دشواری زندگی روزمره ام روبرو شوم.

رابطه جنسی ابزاری برای عشق به خود و شفابخشی است

می دانستم که مردم در درک روش من مشکل خواهند داشت. فرهنگ ما مثالهای زیادی در مورد استفاده زنان از رابطه جنسی بعنوان ابزاری برای عشق به خود ، شفابخشی یا قدرت ارائه نمی دهد. تحقق رابطه جنسی در خارج از رابطه برای بسیاری از افراد دشوار است.

من کسی را نداشتم که برای مشاوره در مورد چگونگی اصلاح عدم تحریک جنسیت خود از لنگر ازدواج خود استفاده کنم ، اما من مصمم شدم که مسیر خودم را جعل کنم.

دلم برای مراقبت از شوهرم تنگ شده بود - ماساژ دادن ، تشویق او به دنبال آرزوها ، گوش دادن به داستان هایش و خندیدن آنها. دلم برای استفاده از وقت ، انرژی و استعدادهایم تنگ شده بود تا او را روشن کنم ، احساس ارزشمندی کنم و زندگی اش را غنی کنم. من با ارائه نوع رفتارهایی که به شوهرم هدیه داده ام ، حتی اگر فقط یک ساعت باشد ، احساس سخاوت می کردم.

همچنین زمانی که بازدیدکننده ای گاه به گاه داشتم تا زیبایی خود را به من یادآوری کنم یا رابطه جنسی خود را تأیید کنم ، سازگاری با زندگی راحت تر بود.

من عادی جدیدی پیدا کردم

بعد از چند ماه رابطه جنسی غیرمعمول و با ارتباطات محدود ، مسیر خود را تغییر دادم و به طرف شریک زندگی در روابط چند همسری یا غیر همسری گرایش پیدا کردم.

با مردانی که دوست دختر یا همسری نیز دارند ، من رابطه جنسی با شکوه و بدون وابستگی کد پیدا کردم. شرکت آنها نیازهای جسمی من را برآورده می کند در حالی که من بدون شوهرم زندگی و آینده خود را درک می کنم. تنظیم با توجه به شرایط من ایده آل است ، زیرا من می توانم اعتماد و گفتگوی آزاد پیرامون رابطه جنسی و خواسته ها را با این شرکا ایجاد کنم ، که با یک شب ایستادن دشوار است.

اکنون ، یک سال و نیم از مرگ شوهرم ، من هم قرار گذاشته ام ، نه تنها مردم را به آپارتمان خود دعوت می کنم. اما ناامیدی ها بیش از بارقه های امید است.

من امیدوارم که کسی را پیدا کنم که زندگی من را با او کاملاً شریک شود. من برای یافتن عشق در هر گوشه و کنار ، از هر شخصی باز هستم. وقتی زمان آن فرا رسید که جایگزین این زندگی غیر متعارف با زندگی مشابه دیگری شود که با شوهرم به اشتراک گذاشته ام ، بدون تردید این کار را انجام خواهم داد.

در این میان ، جستجوی و اولویت قرار دادن لذت در همسریابی ، همانطور که در ازدواجم انجام دادم ، به زنده ماندن من کمک خواهد کرد.

آیا می خواهید داستان های بیشتری را از افرادی که به یک حالت عادی جدید می پردازند بخوانید زیرا با لحظاتی از غم و اندوه غیر منتظره ، تغییر دهنده زندگی و گاهی تابو مواجه می شوند؟ سری کامل را بررسی کنید اینجا.

انجالی پینتو نویسنده و عکاس در شیکاگو است. عکس و مقاله وی در نیویورک تایمز ، مجله شیکاگو ، واشنگتن پست ، Harper’s Bazaar ، مجله Bitch و Rolling Stone منتشر شده است. در طول اولین سال پس از درگذشت ناگهانی شوهر پینتو ، جیکوب جانسون ، وی یک عکس و عنوان بلند فرم را به اشتراک گذاشت اینستاگرام هر روز به عنوان راهی برای بهبودی. درد و شادی او در معرض آسیب پذیری تصور بسیاری از مردم از غم و اندوه را غنی کرد.