یادگیری دوست داشتن بدن خود سخت است - به خصوص پس از سرطان پستان

هرچه پیر می شویم ، دچار زخم و علائم کششی می شویم که حکایت از زندگی خوش زندگی دارد. برای من ، این داستان شامل سرطان پستان ، ماستکتومی مضاعف و عدم بازسازی است.

14 دسامبر 2012 ، تاریخی بود که زندگی را برای همیشه تغییر می داد ، همانطور که می دانستم. روزی بود که من سه کلمه مخوف را که هر کسی می خواهد بشنود ، شنیدم: شما سرطان دارید.

بی حرکت بود - {textend} به معنای واقعی کلمه احساس کردم پاهایم بیرون می آیند. من 33 ساله ، همسر ، و مادر دو پسر بسیار جوان ، اتان 5 ساله و بردی به سختی 2 ساله بودم. اما همین که توانستم سرم را پاک کنم ، فهمیدم که به یک برنامه عملی احتیاج دارم.

تشخیص من مرحله 1 کارسینوم مجاری درجه 3 بود. تقریباً بلافاصله فهمیدم که می خواهم جراحی ماستکتومی دو طرفه انجام دهم. این در سال 2012 بود ، قبل از آنکه آنجلینا جولی به طور علنی نبرد خود را با سرطان پستان اعلام کند و ماستکتومی دو طرفه را انتخاب کند. نیازی به گفتن نیست که همه فکر می کردند من تصمیمی کاملاً جدی می گیرم. با این حال ، من با روده ام رفتم و یک جراح شگفت انگیز داشتم که با انجام عمل جراحی موافقت کرد و کار زیبایی انجام داد.

من تصمیم گرفتم که بازسازی پستان را به تأخیر بیندازم. در آن زمان ، من هرگز ندیده ام که عمل ماستکتومی دو طرفه چگونه است. من نمی دانستم وقتی برای اولین بار باند ها را برداشتم دقیقاً چه انتظاری داشتم. من در حمام تنها نشستم و به آینه نگاه کردم و کسی را دیدم که او را نمی شناختم. من گریه نکردم ، اما ضرر فوق العاده ای را احساس کردم. من هنوز هم طرح بازسازی پستان را در پشت ذهن خود داشتم. من برای اولین بار چندین ماه شیمی درمانی داشتم.

من از شیمی عبور می کردم ، موهایم دوباره رشد می کرد و بازسازی پستان "خط پایان" من بود. من دوباره پستان خواهم داشت و می توانم دوباره به آینه نگاه کنم و من پیر را ببینم.

در پایان آگوست 2013 ، بعد از ماه ها شیمی درمانی و چندین عمل جراحی دیگر در زیر کمربندم ، سرانجام برای بازسازی پستان آماده شدم. آنچه بسیاری از زنان متوجه آن نمی شوند - {textend} آنچه من متوجه نشدم - {textend} این است که بازسازی پستان یک روند طولانی و دردناک است. چندین ماه و چندین عمل جراحی طول می کشد تا انجام شود.

مرحله اولیه جراحی برای قرار دادن منبسط کننده ها در زیر عضله پستان است. اینها هستند سخت فرم های پلاستیکی آنها درگاه های فلزی دارند و با گذشت زمان ، منبسط کننده ها را با مایعات پر می کنند تا عضله شل شود. بعد از رسیدن به اندازه پستان مورد نظر ، پزشکان یک جراحی "swap" تعیین می کنند که در آن منبسط کننده ها را برداشته و با کاشت پستان جای آنها را می گیرند.

برای من ، این یکی از
آن لحظه ها - {textend} برای اضافه کردن جای زخم دیگر ، "خال کوبی کسب شده" ، به لیست من.

بعد از چندین ماه با استفاده از مواد منبسط کننده ، پرکردن و درد ، نزدیک به پایان روند بازسازی پستان بودم. یک روز عصر ، احساس شدیداً مریضی و تب شدید کردم. شوهرم اصرار داشت که به بیمارستان محلی خود برویم و تا رسیدن به ER نبض من 250 بود. بلافاصله پس از ورود ، من و شوهرم و نیمه شب با آمبولانس به شیکاگو منتقل شدیم.

من هفت روز در شیکاگو ماندم و در ششمین سالگرد تولد پسر بزرگمان آزاد شدم. سه روز بعد هر دو پستان دهنده برداشته شد.

آن زمان می دانستم که بازسازی پستان برای من نتیجه ای نخواهد گرفت. من دیگر هرگز نمی خواستم بخشی از مراحل را طی کنم. ارزش درد و آشفتگی من و خانواده ام را نداشت. من باید مشکلات بدنم را حل کنم و آنچه را که برای من مانده بود را بپذیرم - جای زخم های {textend} و همه چیز.

در ابتدا ، از بدن بی سینه ام ، با زخم های بزرگی که از یک طرف قاب من به طرف دیگر می رسید شرمنده شدم. ناامن بودم من از احساس و احساس همسرم عصبی بودم. او که مرد شگفت انگیزی است که هست ، گفت: "تو زیبا هستی. به هر حال من هرگز پسر مشکوکی نبودم. "

یادگیری دوست داشتن بدن دشوار است. همانطور که پیر می شویم و بچه دار می شویم ، دارای زخم و علائم کششی نیز هستیم که حکایت از زندگی خوش زندگی دارد. با گذشت زمان ، من توانستم به آینه نگاه کنم و چیزی را ببینم که قبلاً ندیده بودم: جای زخم هایی که یک بار از آن شرم می کردم معنای جدیدی به خود گرفت. احساس غرور و قدرت کردم. من می خواستم داستان و تصاویرم را با زنان دیگر به اشتراک بگذارم. من می خواستم به آنها نشان دهم که ما هستیم بیشتر از جای زخم هایی که با آن مانده ایم. زیرا در پشت هر زخم ، داستان بقا وجود دارد.

من توانسته ام داستان و جای زخمهایم را با زنان در سراسر کشور به اشتراک بگذارم. پیوند ناگفته ای وجود دارد که من با زنان دیگر مبتلا به سرطان پستان دارم. سرطان پستان یک است ناگوار بیماری. اینقدر از خیلی ها دزدی می کند.

و بنابراین ، من این را اغلب به خودم یادآوری می کنم. این یک نقل قول از یک نویسنده ناشناخته است: "ما قوی هستیم. تسخیر ما بیشتر طول می کشد. جای زخم مهم نیست. آنها نشانه نبردهایی است که ما پیروز شده ایم. "

جیمی کاستلیچ یک بازمانده جوان از سرطان پستان ، همسر ، مادر و بنیانگذار Spero-hope ، LLC است. وی که در 33 سالگی به سرطان پستان مبتلا شده بود ، وظیفه خود را عهده دار شده است که داستان و جای زخم های خود را برای دیگران به اشتراک بگذارد. وی در هفته مد نیویورک در باند فرودگاه قدم زده است ، در Forbes.com حضور داشته و از وب سایت های مختلفی به عنوان مهمان وبلاگ نویسی کرده است. جیمی با فورد به عنوان مدل جنگجوی شجاعت در رنگ صورتی و با زندگی در آن سوی سرطان پستان به عنوان مدافع جوان برای سال های 2018-2019 همکاری می کند. در طول راه ، او هزاران دلار برای تحقیق و آگاهی از سرطان پستان سرمایه جمع کرده است.